Verhagen, een letter toevoegen en het wordt opeens verhangen.
Een normale gang van zaken voor een roerganger van het CDA
En dat voor een partij die de verkiezingen ruim heeft verloren.
Machtspelletje met het hoofd op het blok en dan maar roepen wij hebben principes…
CDApocalyps now
dinsdag 31 augustus 2010
'Zelfmoord op spoor moet met 5 procent omlaag'
Mijn Reactie: nog minder treinen laten lopen …..?
Kunnen ze tenminste nog kiezen van de brug te springen….
dan moeten ze wel de boot missen....
Kunnen ze tenminste nog kiezen van de brug te springen….
dan moeten ze wel de boot missen....
donderdag 26 augustus 2010
Corsicana= Ordures=
Voor de niet francofone onder ons ordures=vuilnis. We zijn naar de oude hoofdstad van Corsica, Ajaccio geweest. Deze stad ligt midden in het westen van Corsica. Een van de grotere steden met als bijzonderheid de geboorteplaats van wijlen Napoleon Bonaparte. Stadje dat tegen de heuvels is gebouwd met leuke winkeltjes steegjes en pleintjes.
Heeel klimmende steegjes en gelukkig pleintjes om in de koelte even bij te komen. Een geheel waaraan de NL kuiten nog niet helemaal aan kunnen wennen.Maar blijf je lang genoeg op dit eiland vertoeven dan went dat vanzelf. Zee en bergen op 50 minuten rijden.
Begrijpelijk dat de trainingsgebieden en kazernes van de Legion Etrangere, het vreemdelingenlegioen in de naaste omgeving van Ajaccio bevinden. De witte kepi en strak gestreken uniformen zijn deel van het straatbeeld.
Na een hele ochtend rondgewandeld te hebben in een heerlijke temperatuur van 28 graden begint de biologische klok zich kenbaar te maken. Er moet voedsel komen. In de binnenstad zijn alle restaurants en andere gelegenheden volledig bezet door buutenlanders van verschillen signatuur die al om 12 uur zijn neergestreken en die inmiddels al aan hun tweede Corsicaanse rosé zitten.
We beginnen van ellende de cirkel rond het centrum groter te maken. De eisen liegen er natuurlijk niet om . Er moet een terras zijn, het eten moet kunnen aanspreken, en als er geen terras is dan zeker airco.
Na een ruim half uur stijgen en dalen komen we op een weggetje uit dat uitziet over de velden en heuvels van Corsica. Tussen de verschillende winkeltjes een klein restaurant. Brandschoon, een interessant menu en schappelijke prijzen.
We hebben zin in vis en in de gekoelde vitrine liggen dorades met heldere ogen voor het kiezen. Een klein minpunt is de geur van verrotte vis en vuilnis die uit een container een honderd meter verder door de wind naar ons toe wordt meegenomen.
Binnen is het heerlijk vertoeven. De airco staat op tien en van de buitengeur merk je helemaal niets. De vis is heerlijk en de rosé op de juiste temperatuur geserveerd de vis gegarneerd met eigen gemaakte frietjes en verse sla.
Voor de goede orde niet de franse rosé maar de Corsicaan. Deze heeft een donker rose kleur en is een wijn die heerlijk blijft hangen aan je gehemelte. Alsof de bekende engel enz.
Onder de maaltijd vang ik een verhitte discussie op. Met luider stem in dialect en frans van de eigenaar met een van zijn kennissen.
De eigenaar,met een vors postuur die een koe met een hand zou kunnen tegenhouden, is duidelijk van de stanksituatie niet gediend. Hij is woedend want zijn nering wordt naar zijn zeggen teniet gedaan door het geurenpatroon buiten.
Hij heeft al meerdere keren de autoriteiten daarvan op de hoogte gebracht maar die doen gewoon niets. Hij vindt het schandelijk dat bij een temperatuur van 28 graden de container maar eens in de 10 dagen wordt geledigd.
Het zit de eigenaar erg hoog want hij komt niet vragen of het gesmaakt heeft maar of wij last hebben van de stank. Neen nou niet echt behalve buiten .Maar dat is buiten dus wij malen er niet om. Hier binnen is het gewoon genieten van de heerlijke geuren van de keuken.
Dus krijgen we nu het hele verhaal uit eerste hand opgediend. De schande van de luie ambtenaren, de afbreuk van de Corsicaanse eer, de aanfluiting voor de toeristen het kan niet op. Hij gaat actie ondernemen, wordt op een gegeven moment aangegeven .
De burgemeester kan wat verwachten. Hij gaat van middag nog bij hem op bezoek en als er niet direct reële toezeggingen worden gedaan dan zwaait er wat. Toch niet fysiek breng ik in. Neen wij zijn dan wel heetgebakerd maar fysiek geweld, behalve tegen de franse bezetters, is beneden onze waardigheid. Gelukkig is burgemeester een rasechte Corsicaan dus dat kan hem bespaard blijven, het fysieke geweld.De burgemeester kan anders een zeer geurig presentje tegemoet zien verspreid over zijn hele tuin…..Dit wordt met een guitig lachje en glimmende ogen medegedeeld. Vanaf de bar wordt instemmend gemompeld en vervoer van de waar aangeboden.
Na het afrekenen weer naar buiten de hitte in .En ja we moeten toegeven de stank is niet echt te harden.
We trekken verder en gaan de verschilleden bezienswaardigheden bekijken.
Twee dagen later sla ik bij Martine in de keuken de krant open. En niet te geloven er staat in bijna chocoladeletters= onbekende boze burger ledigt volle container rotte vis in de tuin van de burgemeester=. Wie zou dat nou geweest zijn?....Mannen van daad bij woord…familie van die ene Bonaparte? Stankprobleem opgelost.
Heeel klimmende steegjes en gelukkig pleintjes om in de koelte even bij te komen. Een geheel waaraan de NL kuiten nog niet helemaal aan kunnen wennen.Maar blijf je lang genoeg op dit eiland vertoeven dan went dat vanzelf. Zee en bergen op 50 minuten rijden.
Begrijpelijk dat de trainingsgebieden en kazernes van de Legion Etrangere, het vreemdelingenlegioen in de naaste omgeving van Ajaccio bevinden. De witte kepi en strak gestreken uniformen zijn deel van het straatbeeld.
Na een hele ochtend rondgewandeld te hebben in een heerlijke temperatuur van 28 graden begint de biologische klok zich kenbaar te maken. Er moet voedsel komen. In de binnenstad zijn alle restaurants en andere gelegenheden volledig bezet door buutenlanders van verschillen signatuur die al om 12 uur zijn neergestreken en die inmiddels al aan hun tweede Corsicaanse rosé zitten.
We beginnen van ellende de cirkel rond het centrum groter te maken. De eisen liegen er natuurlijk niet om . Er moet een terras zijn, het eten moet kunnen aanspreken, en als er geen terras is dan zeker airco.
Na een ruim half uur stijgen en dalen komen we op een weggetje uit dat uitziet over de velden en heuvels van Corsica. Tussen de verschillende winkeltjes een klein restaurant. Brandschoon, een interessant menu en schappelijke prijzen.
We hebben zin in vis en in de gekoelde vitrine liggen dorades met heldere ogen voor het kiezen. Een klein minpunt is de geur van verrotte vis en vuilnis die uit een container een honderd meter verder door de wind naar ons toe wordt meegenomen.
Binnen is het heerlijk vertoeven. De airco staat op tien en van de buitengeur merk je helemaal niets. De vis is heerlijk en de rosé op de juiste temperatuur geserveerd de vis gegarneerd met eigen gemaakte frietjes en verse sla.
Voor de goede orde niet de franse rosé maar de Corsicaan. Deze heeft een donker rose kleur en is een wijn die heerlijk blijft hangen aan je gehemelte. Alsof de bekende engel enz.
Onder de maaltijd vang ik een verhitte discussie op. Met luider stem in dialect en frans van de eigenaar met een van zijn kennissen.
De eigenaar,met een vors postuur die een koe met een hand zou kunnen tegenhouden, is duidelijk van de stanksituatie niet gediend. Hij is woedend want zijn nering wordt naar zijn zeggen teniet gedaan door het geurenpatroon buiten.
Hij heeft al meerdere keren de autoriteiten daarvan op de hoogte gebracht maar die doen gewoon niets. Hij vindt het schandelijk dat bij een temperatuur van 28 graden de container maar eens in de 10 dagen wordt geledigd.
Het zit de eigenaar erg hoog want hij komt niet vragen of het gesmaakt heeft maar of wij last hebben van de stank. Neen nou niet echt behalve buiten .Maar dat is buiten dus wij malen er niet om. Hier binnen is het gewoon genieten van de heerlijke geuren van de keuken.
Dus krijgen we nu het hele verhaal uit eerste hand opgediend. De schande van de luie ambtenaren, de afbreuk van de Corsicaanse eer, de aanfluiting voor de toeristen het kan niet op. Hij gaat actie ondernemen, wordt op een gegeven moment aangegeven .
De burgemeester kan wat verwachten. Hij gaat van middag nog bij hem op bezoek en als er niet direct reële toezeggingen worden gedaan dan zwaait er wat. Toch niet fysiek breng ik in. Neen wij zijn dan wel heetgebakerd maar fysiek geweld, behalve tegen de franse bezetters, is beneden onze waardigheid. Gelukkig is burgemeester een rasechte Corsicaan dus dat kan hem bespaard blijven, het fysieke geweld.De burgemeester kan anders een zeer geurig presentje tegemoet zien verspreid over zijn hele tuin…..Dit wordt met een guitig lachje en glimmende ogen medegedeeld. Vanaf de bar wordt instemmend gemompeld en vervoer van de waar aangeboden.
Na het afrekenen weer naar buiten de hitte in .En ja we moeten toegeven de stank is niet echt te harden.
We trekken verder en gaan de verschilleden bezienswaardigheden bekijken.
Twee dagen later sla ik bij Martine in de keuken de krant open. En niet te geloven er staat in bijna chocoladeletters= onbekende boze burger ledigt volle container rotte vis in de tuin van de burgemeester=. Wie zou dat nou geweest zijn?....Mannen van daad bij woord…familie van die ene Bonaparte? Stankprobleem opgelost.
woensdag 25 augustus 2010
Huizinga’s val
Verbazend is het, dat iemand uit de partij van christelijke moraalridders die vooral anderen de maat weten te nemen, zulk een abject gedrag vertoond. Als Milieu Minister laat zij een onfrisse geur achter.
Zich juist nu als demissionair minister laat kennen als een platte graaier. En nog veel erger op het moment dat de wind deze hoge boom begint te buigen in deemoed buigt met de mededeling dat zij dan de reis zelf gaat betalen.
Op z’n Rotterdams daar zakt nou de broek vanaf.
Men zou toch kunnen verwachten dat deze goedbetaalde minister, voorzien van een goed salaris, dicht bij de beroemde Balkenende norm en niet te vergeten de onkostenvergoeding ,waar de gemiddelde Nederlander een punt aan kan zuigen, een andere weg had bewandeld.
Het had haar gesierd de reis eerst uit eigen zak te betalen en dan zien wat zij daarvan terug zou krijgen.Maar niets van dat alles.
Onder het mom van belangrijkheid als demissionair minister kosten op andermans zak maken. Hopend er mee weg te komen.
Het meeste ergerlijke is, dat dit allemaal met de gelden van de belastingbetaler en niet te vergeten de kiezer gebeurd.
Rentmeesters van den Heer de arrogantie ten top, gelukkig straks niet meer minister.
Zum Kotsen
Zich juist nu als demissionair minister laat kennen als een platte graaier. En nog veel erger op het moment dat de wind deze hoge boom begint te buigen in deemoed buigt met de mededeling dat zij dan de reis zelf gaat betalen.
Op z’n Rotterdams daar zakt nou de broek vanaf.
Men zou toch kunnen verwachten dat deze goedbetaalde minister, voorzien van een goed salaris, dicht bij de beroemde Balkenende norm en niet te vergeten de onkostenvergoeding ,waar de gemiddelde Nederlander een punt aan kan zuigen, een andere weg had bewandeld.
Het had haar gesierd de reis eerst uit eigen zak te betalen en dan zien wat zij daarvan terug zou krijgen.Maar niets van dat alles.
Onder het mom van belangrijkheid als demissionair minister kosten op andermans zak maken. Hopend er mee weg te komen.
Het meeste ergerlijke is, dat dit allemaal met de gelden van de belastingbetaler en niet te vergeten de kiezer gebeurd.
Rentmeesters van den Heer de arrogantie ten top, gelukkig straks niet meer minister.
Zum Kotsen
maandag 23 augustus 2010
Corsicana= il Pizzaiolo=
Pizzaiolo de benaming voor een kunstenaar die pizza’s weet te maken . Een lichte deegplateau waarop een saus van verse toematen, mozzarella niet teveel kruiden in een Italiaanse vlag rood wit groen tot een culinair kunststuk weet samen te brengen… Niet teveel kaas, niet teveel tomatensaus neen alles in de juiste verhouding dat de maagsappen weet op te wekken en elke hap tot een kleine surprise voor mond en reukorganen weet tot stand te brengen . Genoeg over de kunsten van de pizza.
Martine onze gastvrouw en eigenaresse van –le restaurant- komst bij het ontbijt ons mededelen dat zij uit Italië voor haar restaurant een echte Pizzaiolo over heeft laten komen. Ze gaat hem vandaag van het vliegveld in Calvi halen. Dit omdat de mooie steenoven op het terras van – le restaurant- geschikt is om voor, onder andere, pizza te gebruiken. Dit was zowaar en opmerking van mij, toen onder andere mijn jeugd in Italië ter sprake kwam. Nog uit een tijd dat de echte pizza met de handjes werd samengesteld en in een steenoven gestookt op hout gebakken werd. Dit bracht haar blijkbaar op het idee om in Italië een echte pizzaiolo te gaan halen, want dat kan misschien nog meer klanten aantrekken.
Dus, aangezien ik nu ter plekke als specialist op het gebied van pizza’s wordt gebombardeerd mag ik vanavond bij – le restaurant- een oordeel gaan geven over de eerste pizza van de nieuwe aanwinst van Martine.Je bent op vakantie en je gaat een rasechte Italiaan die van zijn mamma geleerd heeft pizza te maken, beoordelen. En dat als buutenlander uit het verre Noorden waar de Pizza met zoveel kaas wordt verzwaard waardoor je de rest van de avond van die vette oprispingen van krijgt. Martine staat erop. Ze heeft Marco, hoe kan het anders, helemaal uit Italië laten overvliegen en vanmiddag wordt ie opgehaald. Met ander woorden tegenspraak is niet op zijn plaatst. Pizza zullen we eten of we willen of niet.
Komt de avond en we begeven ons naar –le restaurant- de geur van houtrook komt ons tegemoet. En ja hoor de steenoven geeft de bekende koesterende warmte af. Marco, de Pizzaiolo, is in geen velden of wegen te bekennen. Martine komt naar onze tafel en deelt mee dat Marco bezig is de deeg uit te rollen en ons als eerste een Pizza Margerita zal serveren. Margerita volgens Martine de Pizza die, al is die nog zo simpel, de moeder is van de Pizza vertegenwoordigd.
Het moment van het inschuiven van de Pizza in de oven, is daar. De Pizzaiolo komt met zijn houten bord naar buiten. Marco. De beschrijving van dit persoon door mijn eega is die van een Romeinse godheid, die bruinverbrand in een witte t-shirt, witte tanden, golvend zwart haar en die volgens haar heel wat meer kan dan alleen Pizza’s bakken. Maar genoeg over Marco.
Terug naar het serieuze proces van het pizza bakken. De bijna uitgebrande takkenbossen in de oven worden met een houten spatel aan de kant geschoven. De witte deeg voorzien van tomaten, mozzarella en wat kruiden alles met voldoende olijvenolie besprenkeld wordt met liefde den oven ingeschoven.Intussen heeft Martine aan Marco even te kennen gegeven dat ik een specialist ben die verstand heeft van pizza’s en de eerste zal nuttigen. Een voorbijgaand moment van ongekende macht .Zit ik daar in het verre Corsica. Bruinen doe ik van nature maar weinig, ben blond en heb net niet genoeg gewichten in de fitnessruimten zitten drukken. Ik, ik heb nu de macht om de carrière van deze Latin lover en bovendien pizzabakker in de kiem te smoren. Je handen gaan ervan jeuken.
Echter als ik naar Martine kijk laat ik alle gedachten varen, want in haar ogen zie ik en vonk die pizza’s ruim ontstijgt. En zoiets wil je toch niet verpesten.
Dus het kookproject komt ten einde en de pizza wordt met trots op een mooi bord aan ons geserveerd. En dit nog wel door Martine zelf.
Eenieder zal begrijpen dat al was er een stuk karton met veters en madenkaas met rotte rotmaten uit die oven gekomen dat wij dit onder luide acclamaties hadden verorbert en Martine complimenteert met haar fantastique keuze. Toch moet toegegeven worden Marco kent zijn vak. Een heerlijk luchtige deeg, de tomatensaus met de hand gemaakt , de mozzarella in juiste verhouding. Niet teveel zout en voldoende kruiden en olijfolie. Het korstje vanuit de buitenkant naar binnen van donkerbruin naar lichtbruin gebakken. Dus wordt het gemakkelijk de complimenten in mediterrane hoeveelheden kenbaar te maken. Martine groeit daardoor van 155 naar 170 in statuur. En begrijpelijk kunnen wij bij Martine niet meer stuk.
Het verblijf wordt de komende dagen van verschillende pizza’s en andere uit de steenoven komende gerechten opgesmukt. Dan blijkt weer dat ouderwets koken in een steenoven hele mooie resultaten kan geven. Martine verschijnt elke ochtend stralend aan het ontbijt.
En toch, na anderhalve week is Marco opeens weg. De oven is koud dat terwijl we ‘s avonds Marco regelmatig de opgang naar Martine hebben zien maken. Het ontbijt is de volgende ochtend enigszins ijzig.
Kan het niet laten om Martine omzichtig te vragen wat er met Marco is gebeurd. Is ie misschien ziek? Neen niets van dat alles. Hij voldeed niet, sterker nog hij kon niet aan alle wensen van Martine voldoen, krijgen we te horen.Ja, Martine is altijd op alle fronten een veeleisende vrouw. Marco kon haar blijkbaar niet bijhouden. Met een dubbele baan tussen pizza en lakens kun je het niet lang volhouden ook niet als Romeinse godheid……
Martine onze gastvrouw en eigenaresse van –le restaurant- komst bij het ontbijt ons mededelen dat zij uit Italië voor haar restaurant een echte Pizzaiolo over heeft laten komen. Ze gaat hem vandaag van het vliegveld in Calvi halen. Dit omdat de mooie steenoven op het terras van – le restaurant- geschikt is om voor, onder andere, pizza te gebruiken. Dit was zowaar en opmerking van mij, toen onder andere mijn jeugd in Italië ter sprake kwam. Nog uit een tijd dat de echte pizza met de handjes werd samengesteld en in een steenoven gestookt op hout gebakken werd. Dit bracht haar blijkbaar op het idee om in Italië een echte pizzaiolo te gaan halen, want dat kan misschien nog meer klanten aantrekken.
Dus, aangezien ik nu ter plekke als specialist op het gebied van pizza’s wordt gebombardeerd mag ik vanavond bij – le restaurant- een oordeel gaan geven over de eerste pizza van de nieuwe aanwinst van Martine.Je bent op vakantie en je gaat een rasechte Italiaan die van zijn mamma geleerd heeft pizza te maken, beoordelen. En dat als buutenlander uit het verre Noorden waar de Pizza met zoveel kaas wordt verzwaard waardoor je de rest van de avond van die vette oprispingen van krijgt. Martine staat erop. Ze heeft Marco, hoe kan het anders, helemaal uit Italië laten overvliegen en vanmiddag wordt ie opgehaald. Met ander woorden tegenspraak is niet op zijn plaatst. Pizza zullen we eten of we willen of niet.
Komt de avond en we begeven ons naar –le restaurant- de geur van houtrook komt ons tegemoet. En ja hoor de steenoven geeft de bekende koesterende warmte af. Marco, de Pizzaiolo, is in geen velden of wegen te bekennen. Martine komt naar onze tafel en deelt mee dat Marco bezig is de deeg uit te rollen en ons als eerste een Pizza Margerita zal serveren. Margerita volgens Martine de Pizza die, al is die nog zo simpel, de moeder is van de Pizza vertegenwoordigd.
Het moment van het inschuiven van de Pizza in de oven, is daar. De Pizzaiolo komt met zijn houten bord naar buiten. Marco. De beschrijving van dit persoon door mijn eega is die van een Romeinse godheid, die bruinverbrand in een witte t-shirt, witte tanden, golvend zwart haar en die volgens haar heel wat meer kan dan alleen Pizza’s bakken. Maar genoeg over Marco.
Terug naar het serieuze proces van het pizza bakken. De bijna uitgebrande takkenbossen in de oven worden met een houten spatel aan de kant geschoven. De witte deeg voorzien van tomaten, mozzarella en wat kruiden alles met voldoende olijvenolie besprenkeld wordt met liefde den oven ingeschoven.Intussen heeft Martine aan Marco even te kennen gegeven dat ik een specialist ben die verstand heeft van pizza’s en de eerste zal nuttigen. Een voorbijgaand moment van ongekende macht .Zit ik daar in het verre Corsica. Bruinen doe ik van nature maar weinig, ben blond en heb net niet genoeg gewichten in de fitnessruimten zitten drukken. Ik, ik heb nu de macht om de carrière van deze Latin lover en bovendien pizzabakker in de kiem te smoren. Je handen gaan ervan jeuken.
Echter als ik naar Martine kijk laat ik alle gedachten varen, want in haar ogen zie ik en vonk die pizza’s ruim ontstijgt. En zoiets wil je toch niet verpesten.
Dus het kookproject komt ten einde en de pizza wordt met trots op een mooi bord aan ons geserveerd. En dit nog wel door Martine zelf.
Eenieder zal begrijpen dat al was er een stuk karton met veters en madenkaas met rotte rotmaten uit die oven gekomen dat wij dit onder luide acclamaties hadden verorbert en Martine complimenteert met haar fantastique keuze. Toch moet toegegeven worden Marco kent zijn vak. Een heerlijk luchtige deeg, de tomatensaus met de hand gemaakt , de mozzarella in juiste verhouding. Niet teveel zout en voldoende kruiden en olijfolie. Het korstje vanuit de buitenkant naar binnen van donkerbruin naar lichtbruin gebakken. Dus wordt het gemakkelijk de complimenten in mediterrane hoeveelheden kenbaar te maken. Martine groeit daardoor van 155 naar 170 in statuur. En begrijpelijk kunnen wij bij Martine niet meer stuk.
Het verblijf wordt de komende dagen van verschillende pizza’s en andere uit de steenoven komende gerechten opgesmukt. Dan blijkt weer dat ouderwets koken in een steenoven hele mooie resultaten kan geven. Martine verschijnt elke ochtend stralend aan het ontbijt.
En toch, na anderhalve week is Marco opeens weg. De oven is koud dat terwijl we ‘s avonds Marco regelmatig de opgang naar Martine hebben zien maken. Het ontbijt is de volgende ochtend enigszins ijzig.
Kan het niet laten om Martine omzichtig te vragen wat er met Marco is gebeurd. Is ie misschien ziek? Neen niets van dat alles. Hij voldeed niet, sterker nog hij kon niet aan alle wensen van Martine voldoen, krijgen we te horen.Ja, Martine is altijd op alle fronten een veeleisende vrouw. Marco kon haar blijkbaar niet bijhouden. Met een dubbele baan tussen pizza en lakens kun je het niet lang volhouden ook niet als Romeinse godheid……
donderdag 19 augustus 2010
Corsicana = le restaurant=
Martine had dus in het dorp een (hotel) restaurant gekocht en twee familieleden daarin aan het werk gezet. Haar zus en een tante. Zus altijd gekleed in een bloemetjes stofjas en tante altijd in het stemmige zwart.
Het restaurant ligt midden in het dorp op een strategische plek. Op een plek waar je als je naar beneden kijkt een goed zicht hebt op de - jou de boules- baan op het pleintje. Een over het algemeen erg stoffige baan die zeer slecht onderhouden is, maar dan wel weer uitzonderlijk uitdagend is voor de plaatselijke heren.
In de verte kan tussen de huizen door nog net de zee gezien worden waar in de late middag enkel nog de golven te horen zijn.De term restaurant is enigszins overgewaardeerd. We spreken over 10 tafels buiten op een groot terras, onder de platanen en voorzien van plastic ruitjes tafellakens. Het bestek en borden van zeer verschillende modellen en serviezen. En dat herhaalt zich bij elke volgende gang. Wijnglazen van het oersterke Duralex, voor de Nutella gebruikers een bekend gezicht omdat daarin de Nutella werd verpakt. Dus al valt er een om geeft dat ook geen ellende.Verder zijn er ook plaatsen binnen. Maar het donkere spelonk van een huis uit 1700 maakt de gang naar binnen niet erg aantrekkelijk.
Aangezien dit het enige restaurant is die een redelijk in prijs voert en de fritestent niet echt aantrekkelijk is , blijft - le restaurant- zijn aantrekkelijkheid behouden.
Gezeten op klapstoeltjes die een lik verf behoeven en genietend van de warmte die nog voelbaar is onder de platanen is het wachten op wat komen gaat.
De zus van Martine in haar wat fletse bloemetjes stofjas komt de orders opnemen. Een aperitief dus. Een Pernod en een droge witte wijn. Ze verdwijnt in het donkere van het huis en komt terug met een half glas Pernod met daarnaast karafje koel water. Verder een frisse witte de wijn in een tot aan de rand vol geschonken glas.
Dit belooft als binnenkomer veel goeds.Het menu is standard = plat du jour= of beter wat de pot schaft. Gewoon wat de tante van Martine in de keuken heeft samengesteld. Let wel met de vis van de dag uit de baai, gevist door de plaatselijke visser en groente uit de tuintjes en velden rond het dorp. Alles gekookt in een keukentje van drie bij drie op twee gaskooktoestellen. Over Master chef gesproken. Alle pannen keurig aan de muur hangend en keuken gerei schoon en blinkend gehouden.
Menu kaarten zijn overbodig want zus weet het uit het hoofd.Vis of vlees met plaatselijke groente en aardappelen naar keuze gefrituurd of gekookt.Of we een voorafje wensen. Waarom niet?Surprise! Er wordt een houten plank aan- gedragen met vier soorten worst en twee soorten kaas erop en een groot mes die op tafel wordt neergezet. Ruim brood erbij en niet te vergeten zout en olijfolie. Met tot slot de mededeling -u vindt het wel-.
Een opmerking naar mijn hart. Dus geen geneuzel van een plakje dat per stuk wordt afgerekend, maar gewoon een stil beroep op je goede manieren om binnen de perken van het betamelijke van het gebodene te genieten. Als hoofdgerecht wordt het vandaag vlees. Straks wordt er nog opgenomen of we wijn erbij wensen.
Het publiek rond ons zijn allemaal toeristen die van de rust van Corsica wensen te genieten en dus verder dan een gemompeld -bon soir- in een accent die een verre thuisbasis doet vermoeden, komt het niet. De conversatie blijft daarbij. Geen luide gesprekken, veel boeken en hier en daar nog een verdwaalde roker. De kledij komt niet veel verder dan spijkerbroeken m/v, t-shirts ,los overhemd , teenslippers of espadrilles. Het is allemaal prettig zonder pretenties.Wat wil men, met een blauwe zee aan de voeten de geur van tijm, rosmarijn, lavendelen en andere kruiden die van de heuvels waait en een temperatuur van rond de dertig graden,nog meer.
Intussen is het voorafje genuttigd en de kooktijd naar smaak van het vlees geregeld.
Du vin?
Op de vraag naar wat heeft u voor wijnen kan zus ons vertellen dat ze een paar wijnen zal meenemen en dat wij maar moeten kiezen. Dat is voor de Nederlander effe slikken want je wilt toch van te voren weten waar je met je pegels aan toe bent? Maar dat wordt heel snel van tafel geveegd.
Vaste prijs, een bedrag waar je bij de Lidl een redelijke wijn voor kunt krijgen ,dus ook dat hoeft de pret niet te drukken. Een paar minuten later worden er een viertal flessen, rood in dit geval, op tafel opgesteld met het verzoek aan te geven wat wij wensen. Vaste prijs voor Bordeaux van 10 jaar oude wijnen, Medocs van eerste klas jaren en ronde Bourgognes met appellation. De keuze is moeilijk, dus laten maar voor de beste gaan. De maaltijd is heerlijk met de juiste accenten van de kruiden. Het vlees au point en de wijn die het geheel perfect begeleidt. Diep in de ogen van mijn vrouw kijkend is samen het besluit voor een tweede fles makkelijk gemaakt. Op de achtergrond klossen de boules en je raakt langzamerhand in een zeer relaxed stemming. De sterren verschijnen aan de hemel en de straatverlichting gaat aan. Een eenzaam peertje aan een draad per 300 meter. Erg donker dus.
Maar na 6 uur in de avond is er geen verkeer op dit doodlopende stukje wereld te bekennen dus gevaar is verwaaloosbaar voor de wandeling terug.
Bij het ontbijt geven we Martine een compliment voor het restaurant, de ongedwongen sfeer en de billijke prijs..
-Le restaurant – hebben we zeer vaak gebruikt.Het jaar erna weten we van Martine dat het niet zo een commercieel succes was…en dat zij zus en Tante verzocht heeft iets anders te gaan doen .
Raden hoe dat zou kunnen komen…...
Het restaurant ligt midden in het dorp op een strategische plek. Op een plek waar je als je naar beneden kijkt een goed zicht hebt op de - jou de boules- baan op het pleintje. Een over het algemeen erg stoffige baan die zeer slecht onderhouden is, maar dan wel weer uitzonderlijk uitdagend is voor de plaatselijke heren.
In de verte kan tussen de huizen door nog net de zee gezien worden waar in de late middag enkel nog de golven te horen zijn.De term restaurant is enigszins overgewaardeerd. We spreken over 10 tafels buiten op een groot terras, onder de platanen en voorzien van plastic ruitjes tafellakens. Het bestek en borden van zeer verschillende modellen en serviezen. En dat herhaalt zich bij elke volgende gang. Wijnglazen van het oersterke Duralex, voor de Nutella gebruikers een bekend gezicht omdat daarin de Nutella werd verpakt. Dus al valt er een om geeft dat ook geen ellende.Verder zijn er ook plaatsen binnen. Maar het donkere spelonk van een huis uit 1700 maakt de gang naar binnen niet erg aantrekkelijk.
Aangezien dit het enige restaurant is die een redelijk in prijs voert en de fritestent niet echt aantrekkelijk is , blijft - le restaurant- zijn aantrekkelijkheid behouden.
Gezeten op klapstoeltjes die een lik verf behoeven en genietend van de warmte die nog voelbaar is onder de platanen is het wachten op wat komen gaat.
De zus van Martine in haar wat fletse bloemetjes stofjas komt de orders opnemen. Een aperitief dus. Een Pernod en een droge witte wijn. Ze verdwijnt in het donkere van het huis en komt terug met een half glas Pernod met daarnaast karafje koel water. Verder een frisse witte de wijn in een tot aan de rand vol geschonken glas.
Dit belooft als binnenkomer veel goeds.Het menu is standard = plat du jour= of beter wat de pot schaft. Gewoon wat de tante van Martine in de keuken heeft samengesteld. Let wel met de vis van de dag uit de baai, gevist door de plaatselijke visser en groente uit de tuintjes en velden rond het dorp. Alles gekookt in een keukentje van drie bij drie op twee gaskooktoestellen. Over Master chef gesproken. Alle pannen keurig aan de muur hangend en keuken gerei schoon en blinkend gehouden.
Menu kaarten zijn overbodig want zus weet het uit het hoofd.Vis of vlees met plaatselijke groente en aardappelen naar keuze gefrituurd of gekookt.Of we een voorafje wensen. Waarom niet?Surprise! Er wordt een houten plank aan- gedragen met vier soorten worst en twee soorten kaas erop en een groot mes die op tafel wordt neergezet. Ruim brood erbij en niet te vergeten zout en olijfolie. Met tot slot de mededeling -u vindt het wel-.
Een opmerking naar mijn hart. Dus geen geneuzel van een plakje dat per stuk wordt afgerekend, maar gewoon een stil beroep op je goede manieren om binnen de perken van het betamelijke van het gebodene te genieten. Als hoofdgerecht wordt het vandaag vlees. Straks wordt er nog opgenomen of we wijn erbij wensen.
Het publiek rond ons zijn allemaal toeristen die van de rust van Corsica wensen te genieten en dus verder dan een gemompeld -bon soir- in een accent die een verre thuisbasis doet vermoeden, komt het niet. De conversatie blijft daarbij. Geen luide gesprekken, veel boeken en hier en daar nog een verdwaalde roker. De kledij komt niet veel verder dan spijkerbroeken m/v, t-shirts ,los overhemd , teenslippers of espadrilles. Het is allemaal prettig zonder pretenties.Wat wil men, met een blauwe zee aan de voeten de geur van tijm, rosmarijn, lavendelen en andere kruiden die van de heuvels waait en een temperatuur van rond de dertig graden,nog meer.
Intussen is het voorafje genuttigd en de kooktijd naar smaak van het vlees geregeld.
Du vin?
Op de vraag naar wat heeft u voor wijnen kan zus ons vertellen dat ze een paar wijnen zal meenemen en dat wij maar moeten kiezen. Dat is voor de Nederlander effe slikken want je wilt toch van te voren weten waar je met je pegels aan toe bent? Maar dat wordt heel snel van tafel geveegd.
Vaste prijs, een bedrag waar je bij de Lidl een redelijke wijn voor kunt krijgen ,dus ook dat hoeft de pret niet te drukken. Een paar minuten later worden er een viertal flessen, rood in dit geval, op tafel opgesteld met het verzoek aan te geven wat wij wensen. Vaste prijs voor Bordeaux van 10 jaar oude wijnen, Medocs van eerste klas jaren en ronde Bourgognes met appellation. De keuze is moeilijk, dus laten maar voor de beste gaan. De maaltijd is heerlijk met de juiste accenten van de kruiden. Het vlees au point en de wijn die het geheel perfect begeleidt. Diep in de ogen van mijn vrouw kijkend is samen het besluit voor een tweede fles makkelijk gemaakt. Op de achtergrond klossen de boules en je raakt langzamerhand in een zeer relaxed stemming. De sterren verschijnen aan de hemel en de straatverlichting gaat aan. Een eenzaam peertje aan een draad per 300 meter. Erg donker dus.
Maar na 6 uur in de avond is er geen verkeer op dit doodlopende stukje wereld te bekennen dus gevaar is verwaaloosbaar voor de wandeling terug.
Bij het ontbijt geven we Martine een compliment voor het restaurant, de ongedwongen sfeer en de billijke prijs..
-Le restaurant – hebben we zeer vaak gebruikt.Het jaar erna weten we van Martine dat het niet zo een commercieel succes was…en dat zij zus en Tante verzocht heeft iets anders te gaan doen .
Raden hoe dat zou kunnen komen…...
zondag 15 augustus 2010
Corsicana =Napoleon ontmoet=
Verblijvend bij Martine worden we op een middag door haar uitgenodigd om een aperitief voor het avondeten te komen nuttigen. Vanzelfsprekend laten we een dergelijke uitnodiging niet aan ons voorbij gaan. Want boven krijg je als gast niet te zien. Martine de eigenaresse van de B&B houdt van privacy.
Dus na een hele dag luieren op het strand even opfrissen en de trap naar boven naar het privé gedeelte van Martine. Leuk ingerichte zitkamer met mooie schilderijen alles met smaak ingericht.
We worden naar het grote terras mar uitkijk op zee gevoerd. Martine brengt ons tussendoor nog even op de hoogte dat ze een nieuwe vriend heeft en dat zij hem graag aan ons wil voorstellen. Gezien de eerdere ervaringen die Martine met mannen heeft gehad zijn we benieuwd naar deze nieuwe vlam.Op het terras staan tafel en stoelen opgesteld. Op tafel olijven chips en salamischijven ,kappertjes, witte wijn en whisky en ijsblokjes in een koeler.
Uikijkend naar zee staat een man van een jaar of 40. Van opzij lijkt hij wel een broer van Napoleon de vergelijking met het in een van de musea liggende dodenmasker is verbazend. Deze keert zich bij ons komen om en in prettig Engels en stelt hij zich voor. Hij geeft aan dat hij erg gesteld is op Martine en je ziet haar glunderen.
Na enig aftasten van ons verblijf en wat wij van Corsica vinden loopt het gesprek makkelijker. Intussen worden er wijnglazen met witte wijn in een rap tempo geschonken terwijl de heren zich tegoed mogen doen aan ruime glazen whisky met ijs. Op de lege maag hakt dat er vanzelfsprekend lekker in. Onderwijl valt mij op een vrij sterke verrekijker die op een statief in een hoek van het terras staat. Vogelaar? vraag ik onschuldig.
Neen dus. Jaques geeft aan dat hij het ongepast vindt dat op een ver strandje allemaal van die naakte mensen liggen te zonnen. Dat moet toch niet kunnen vindt hij. Laat dat nou net het strandje zijn waar wijzelf vanmiddag hebben liggen zonnen. Blijkbaar heeft hij meer oog gehad voor lichamen dan gezichten of de versterking van de verrekijker was niet sterk genoeg zullen we maar zeggen hem de voordeel van de tijfel gevend.
Dus snel naar een ander onderwerp gestuurd voor het allemaal een gênante vertoning gaat worden.Voor de we het pad van de politiek opgaan komen we erachter dat Jaques niet een Corsicaan is maar een Fransman van- le continent-. Dat is een heel belangrijk verschil omdat Corsicanen het niet erg op hebben met de bezetters zoals zij de fransen zien. Dus voorzichtig zijn met uitspraken naar de een of andere zijde.
Blijkt , hij is de -Commissair de Police- in de regio en is verantwoordelijk onder andere voor het aanhouden van sigaretten en dranksmokkelaars die de wateren van Corsica aandoen. Met een vette knipoog wordt even tussendoor verteld dat bij zulke acties vanzelfsprekend de gevonden waar niet allemaal vernietigd wordt. Dat is toch zonde. Vandaar de Pall Malls van Martine en de rijkelijk geschonken dure Whisky.
Verder wordt in het gesprek nog even een uitnodiging gegeven om in september lang na ons verblijf mee te doen op een jacht op everzwijnen. Op de vraag of daar vergunningen voor nodig zijn wijst Jaques naar een van de verre heuvels in de omgeving met de mededeling dat is van mijn familie. Hij staat daarbij op en je verwacht elk moment dat hij zijn rechterhand op zijn maagstreek zal leggen. Hij mist nog net de grijze lange jas en de steek voor de rest kijkt hij inde verte alsof het eiland eigenlijk geheel van hem is. Hectaren die geen einde schijnen te hebben. Dus in zo een gebied heb je als groot grond bezitter alle daarbij horende rechten op inwoners en wild. De uitnodiging moet –jammer genoeg- wegens de verplichtingen in het eigen Vaderland aan ons voorbij gaan is het antwoord. Een dankbare blik van mijn ega is daarbij mijn deel.
Intussen begint de drank toch enigszins de gesprekken te bemoeilijken als is het allen al om het zich met meer Frans accent spekkende Engels vermengt met Frans en Corsicaans steeds te blijven volgen. Toch komt naar voren dat de franse gendarmes op Corsica het geen sinecure vinden omdat zij door de allochtonen meestal met de nek worden aangekeken. Hun taak is de heethoofden in toom te houden zorgen dat de rijkelijk in de zomer aanwezige buitenlanders zich gedragen en meestentijds zich plat vervelen op de gendarmerie.
Gelukkig begint de zon langzamerhand in de zee te zinken, want nog een wisky of een wijntje zouden twijfels geven of we de trap naar beneden straks nog kunnen vinden. –Baisers- alom en moeten we overdoen. Martine aardig in de olie dankbaar voor de succesvolle aperitief. Wij gelukkig en kort en krachtig op de rand van kennelijke staat op weg,te voet naar het plaatselijke restaurant om ons diner te genieten.
De dag erna zitten we aan het ontbijt en Martine heeft de zonnebril op.
Dan maar snel de cafe au lait naar binnen gewerkt en naar het strand om de alcoholdampen uit het systeem te verdrijven, want Martine is duidelijk niet in de stemming voor koetjes en kalfjes…..
Dus na een hele dag luieren op het strand even opfrissen en de trap naar boven naar het privé gedeelte van Martine. Leuk ingerichte zitkamer met mooie schilderijen alles met smaak ingericht.
We worden naar het grote terras mar uitkijk op zee gevoerd. Martine brengt ons tussendoor nog even op de hoogte dat ze een nieuwe vriend heeft en dat zij hem graag aan ons wil voorstellen. Gezien de eerdere ervaringen die Martine met mannen heeft gehad zijn we benieuwd naar deze nieuwe vlam.Op het terras staan tafel en stoelen opgesteld. Op tafel olijven chips en salamischijven ,kappertjes, witte wijn en whisky en ijsblokjes in een koeler.
Uikijkend naar zee staat een man van een jaar of 40. Van opzij lijkt hij wel een broer van Napoleon de vergelijking met het in een van de musea liggende dodenmasker is verbazend. Deze keert zich bij ons komen om en in prettig Engels en stelt hij zich voor. Hij geeft aan dat hij erg gesteld is op Martine en je ziet haar glunderen.
Na enig aftasten van ons verblijf en wat wij van Corsica vinden loopt het gesprek makkelijker. Intussen worden er wijnglazen met witte wijn in een rap tempo geschonken terwijl de heren zich tegoed mogen doen aan ruime glazen whisky met ijs. Op de lege maag hakt dat er vanzelfsprekend lekker in. Onderwijl valt mij op een vrij sterke verrekijker die op een statief in een hoek van het terras staat. Vogelaar? vraag ik onschuldig.
Neen dus. Jaques geeft aan dat hij het ongepast vindt dat op een ver strandje allemaal van die naakte mensen liggen te zonnen. Dat moet toch niet kunnen vindt hij. Laat dat nou net het strandje zijn waar wijzelf vanmiddag hebben liggen zonnen. Blijkbaar heeft hij meer oog gehad voor lichamen dan gezichten of de versterking van de verrekijker was niet sterk genoeg zullen we maar zeggen hem de voordeel van de tijfel gevend.
Dus snel naar een ander onderwerp gestuurd voor het allemaal een gênante vertoning gaat worden.Voor de we het pad van de politiek opgaan komen we erachter dat Jaques niet een Corsicaan is maar een Fransman van- le continent-. Dat is een heel belangrijk verschil omdat Corsicanen het niet erg op hebben met de bezetters zoals zij de fransen zien. Dus voorzichtig zijn met uitspraken naar de een of andere zijde.
Blijkt , hij is de -Commissair de Police- in de regio en is verantwoordelijk onder andere voor het aanhouden van sigaretten en dranksmokkelaars die de wateren van Corsica aandoen. Met een vette knipoog wordt even tussendoor verteld dat bij zulke acties vanzelfsprekend de gevonden waar niet allemaal vernietigd wordt. Dat is toch zonde. Vandaar de Pall Malls van Martine en de rijkelijk geschonken dure Whisky.
Verder wordt in het gesprek nog even een uitnodiging gegeven om in september lang na ons verblijf mee te doen op een jacht op everzwijnen. Op de vraag of daar vergunningen voor nodig zijn wijst Jaques naar een van de verre heuvels in de omgeving met de mededeling dat is van mijn familie. Hij staat daarbij op en je verwacht elk moment dat hij zijn rechterhand op zijn maagstreek zal leggen. Hij mist nog net de grijze lange jas en de steek voor de rest kijkt hij inde verte alsof het eiland eigenlijk geheel van hem is. Hectaren die geen einde schijnen te hebben. Dus in zo een gebied heb je als groot grond bezitter alle daarbij horende rechten op inwoners en wild. De uitnodiging moet –jammer genoeg- wegens de verplichtingen in het eigen Vaderland aan ons voorbij gaan is het antwoord. Een dankbare blik van mijn ega is daarbij mijn deel.
Intussen begint de drank toch enigszins de gesprekken te bemoeilijken als is het allen al om het zich met meer Frans accent spekkende Engels vermengt met Frans en Corsicaans steeds te blijven volgen. Toch komt naar voren dat de franse gendarmes op Corsica het geen sinecure vinden omdat zij door de allochtonen meestal met de nek worden aangekeken. Hun taak is de heethoofden in toom te houden zorgen dat de rijkelijk in de zomer aanwezige buitenlanders zich gedragen en meestentijds zich plat vervelen op de gendarmerie.
Gelukkig begint de zon langzamerhand in de zee te zinken, want nog een wisky of een wijntje zouden twijfels geven of we de trap naar beneden straks nog kunnen vinden. –Baisers- alom en moeten we overdoen. Martine aardig in de olie dankbaar voor de succesvolle aperitief. Wij gelukkig en kort en krachtig op de rand van kennelijke staat op weg,te voet naar het plaatselijke restaurant om ons diner te genieten.
De dag erna zitten we aan het ontbijt en Martine heeft de zonnebril op.
Dan maar snel de cafe au lait naar binnen gewerkt en naar het strand om de alcoholdampen uit het systeem te verdrijven, want Martine is duidelijk niet in de stemming voor koetjes en kalfjes…..
vrijdag 13 augustus 2010
Giro 555
Werden we van de week verrast met de mededeling dat 555 niet in de lucht gaat omdat de kosten te hoog zouden zijn voor het innen van de donaties.
Daar sta ik nou even stil van, de kosten te hoog voor het innen…Maar goed het kan nog gekker. Zie mijn verbazing als donderdag opeens uit de lucht komt vallen de mededeling komt dat 555 nu wel bereikbaar is voor de donaties. Dus nu kunnen de kosten wel opwegen?
Wat dan weer eens opvalt dat niemand van het journaille nagaat wat die kosten in relatie tot de donaties dan wel zijn. En wat de bedragen zijn die naar het management vloeien zijn in relatie tot bijvoorbeeld de Balkenende norm om es wat te noemen
14 miljoen Pakistani , al zijn ze ver van ons bed, kunnen voorlopig nog even creperen. Zou dit in Olland gebeuren dan zou 90 % van onze gehele bevolking in de ellende zitten om de zaken even in verhouding te brengen.
Tegelijkertijd kunnen de media wel als eerste item van het nieuws het mogelijke carrière einde van voetballer, multimiljonair Beckham, uitvoerig en uit den treuren behandelen. Aardiger was het geweest dat in datzelfde gebeuren Beckham aangegeven zou hebben door te willen voerballen en dat hij een donatie aan Pakistan zou doen van de recettes van een jaar. Niets van dat alles. Het heiligdom voetbal houd zich met eigen navel en vooral eigen portemonnee bezig.
Krijgt u nou ook straks weer zo een wee gevoel in de onderbuik als een van de stakkers met een collectebus aan je deur staan….?
Daar sta ik nou even stil van, de kosten te hoog voor het innen…Maar goed het kan nog gekker. Zie mijn verbazing als donderdag opeens uit de lucht komt vallen de mededeling komt dat 555 nu wel bereikbaar is voor de donaties. Dus nu kunnen de kosten wel opwegen?
Wat dan weer eens opvalt dat niemand van het journaille nagaat wat die kosten in relatie tot de donaties dan wel zijn. En wat de bedragen zijn die naar het management vloeien zijn in relatie tot bijvoorbeeld de Balkenende norm om es wat te noemen
14 miljoen Pakistani , al zijn ze ver van ons bed, kunnen voorlopig nog even creperen. Zou dit in Olland gebeuren dan zou 90 % van onze gehele bevolking in de ellende zitten om de zaken even in verhouding te brengen.
Tegelijkertijd kunnen de media wel als eerste item van het nieuws het mogelijke carrière einde van voetballer, multimiljonair Beckham, uitvoerig en uit den treuren behandelen. Aardiger was het geweest dat in datzelfde gebeuren Beckham aangegeven zou hebben door te willen voerballen en dat hij een donatie aan Pakistan zou doen van de recettes van een jaar. Niets van dat alles. Het heiligdom voetbal houd zich met eigen navel en vooral eigen portemonnee bezig.
Krijgt u nou ook straks weer zo een wee gevoel in de onderbuik als een van de stakkers met een collectebus aan je deur staan….?
donderdag 12 augustus 2010
Corsicana =La Martine=
Eigenaresse van een Bed & Breakfast in Corsica. Een dame van beton die haar centen had verdiend met het zijn van accrocheur aan een van de restaurants op de kades van de jachthaven van Marseille. Accrocheur de term voor de persoon die buiten een restaurant voorbijgangers aanklampen en trachten te interesseren voor hun restaurant en daarmee de kost verdienen. Hard werken voor weinig geld in weer en wind.
Martine heeft genoeg geld bij elkaar gesprokkeld om weer terug te kunnen naar haar geboorte-eiland Corsica. Een leuke villa met terras en uitzicht op een heel mooie baai en achter de naar kruiden ruikende heuvels. Zij woont boven en heeft beneden een ruime kamer met badkamer die aan toeristen wordt verhuurd.
Het uitzicht en de rust alleen zijn al voldoende om er verliefd op te raken. Uitzicht op een baai waar het water helder is en in de geur van kruiden van de rust genoten kan worden.
Het adres heb ik van een collega gekregen pas na veel zeuren want het is echt een heel bijzonder adres.
Martine is een van die magere vrouwen altijd effen bruin verbrand erbij loopt. Die schijnt te kunnen leven van koffie en sigaretten. Neen geen Goloises want dat is voor het gewone volk. Op stand rook je Pall Mall met filter want dat is zo het heet gezonder.
Het verblijf houdt in logies met daaraan gekoppeld een ontbijt in Martines eigen keuken. Het ontbijt heeft een je ne sais quois,(ik weet niet wat) van couleur locale. Martine regelt elke ochtend zelf ons ontbijt. Op het vuur staat dan een cafetière te pruttelen waaruit een koffie wordt geproduceerd waarmee je gaten in het tafellaken kan branden van de sterkte.
Een kopje en je hebt het gevoel dat de kleuren en de omgeving een stuk helderder zijn geworden. Stokbrood word er geserveerd, maar jammer genoeg nooit vers. Neen dat kan er niet vanaf .Die wordt van de vorige dag gebruikt in stukken gesneden en na een opfrisbeurt in de oven, opgediend.
Martine is meestal aanwezig voor een gezellig keuvel. Gekleed in een zeer loszittend peignoir met een sigaret tussen de lippen met van die slofjes met een toefje struisveren erop. De peignoir hangt dan meestal half open want ook al is Martine al op leeftijd achter de mannen blijft ze gaan. Kan niet schelen of het getrouwde mannen, vrijgezellen of ander loslopend wild is. Heeft ze een goede dag dan wordt er bij het ontbijt geïnteresseerd gevraagd naar de dag ervoor, de politieke wederwaardigheden van Corsica en Frankrijk doorgehaald ,wat koetjes kalfjes en zelfs een café extra kan er dan vanaf. En als zij, en dat gebeurd regelmatig ,iets teveel in het glas de avond ervoor heeft gekeken dan draagt zij een grote zonnebril met de vanzelfsprekende sigaret in de mondhoek. Conversatie is dan uit den boze omdat de antwoorden of niet komen dan wel gewoon met een hmf worden afgedaan. Die ontbijten dienen dan kort te zijn want madame wenst dan nog even een schoonheidsslaapje hebben.
Ze is wel een goede zakenvrouw want in het dorp heeft zij het enige hotelletje met restaurant in het hele dorp overgenomen. Dat wordt door een zuster en een tante van haar bestiert. We keep het allemaal in de family. Straks hierover meer.
Martine zie je dan als je terugkomt van het strand zo rond twee uur in de middag verschijnen helemaal opgetut in een zomerjurk zonnenbril en gereed om en ville te gaan. Klaar voor de mannen ,want dat loopt niet zo goed met mannen als we haar moeten geloven. Althans meestal heel kort hebben we tijdens het ontbijt mogen vernemen.
Aan de ander kant iemand die zielsveel van Corsica houdt en niet schroomt ondanks dat zij de schaapjes op het droge heeft je kamer en badkamer met sop en bezem met eigen handjes schoon maakt.
Grande dame
Martine heeft genoeg geld bij elkaar gesprokkeld om weer terug te kunnen naar haar geboorte-eiland Corsica. Een leuke villa met terras en uitzicht op een heel mooie baai en achter de naar kruiden ruikende heuvels. Zij woont boven en heeft beneden een ruime kamer met badkamer die aan toeristen wordt verhuurd.
Het uitzicht en de rust alleen zijn al voldoende om er verliefd op te raken. Uitzicht op een baai waar het water helder is en in de geur van kruiden van de rust genoten kan worden.
Het adres heb ik van een collega gekregen pas na veel zeuren want het is echt een heel bijzonder adres.
Martine is een van die magere vrouwen altijd effen bruin verbrand erbij loopt. Die schijnt te kunnen leven van koffie en sigaretten. Neen geen Goloises want dat is voor het gewone volk. Op stand rook je Pall Mall met filter want dat is zo het heet gezonder.
Het verblijf houdt in logies met daaraan gekoppeld een ontbijt in Martines eigen keuken. Het ontbijt heeft een je ne sais quois,(ik weet niet wat) van couleur locale. Martine regelt elke ochtend zelf ons ontbijt. Op het vuur staat dan een cafetière te pruttelen waaruit een koffie wordt geproduceerd waarmee je gaten in het tafellaken kan branden van de sterkte.
Een kopje en je hebt het gevoel dat de kleuren en de omgeving een stuk helderder zijn geworden. Stokbrood word er geserveerd, maar jammer genoeg nooit vers. Neen dat kan er niet vanaf .Die wordt van de vorige dag gebruikt in stukken gesneden en na een opfrisbeurt in de oven, opgediend.
Martine is meestal aanwezig voor een gezellig keuvel. Gekleed in een zeer loszittend peignoir met een sigaret tussen de lippen met van die slofjes met een toefje struisveren erop. De peignoir hangt dan meestal half open want ook al is Martine al op leeftijd achter de mannen blijft ze gaan. Kan niet schelen of het getrouwde mannen, vrijgezellen of ander loslopend wild is. Heeft ze een goede dag dan wordt er bij het ontbijt geïnteresseerd gevraagd naar de dag ervoor, de politieke wederwaardigheden van Corsica en Frankrijk doorgehaald ,wat koetjes kalfjes en zelfs een café extra kan er dan vanaf. En als zij, en dat gebeurd regelmatig ,iets teveel in het glas de avond ervoor heeft gekeken dan draagt zij een grote zonnebril met de vanzelfsprekende sigaret in de mondhoek. Conversatie is dan uit den boze omdat de antwoorden of niet komen dan wel gewoon met een hmf worden afgedaan. Die ontbijten dienen dan kort te zijn want madame wenst dan nog even een schoonheidsslaapje hebben.
Ze is wel een goede zakenvrouw want in het dorp heeft zij het enige hotelletje met restaurant in het hele dorp overgenomen. Dat wordt door een zuster en een tante van haar bestiert. We keep het allemaal in de family. Straks hierover meer.
Martine zie je dan als je terugkomt van het strand zo rond twee uur in de middag verschijnen helemaal opgetut in een zomerjurk zonnenbril en gereed om en ville te gaan. Klaar voor de mannen ,want dat loopt niet zo goed met mannen als we haar moeten geloven. Althans meestal heel kort hebben we tijdens het ontbijt mogen vernemen.
Aan de ander kant iemand die zielsveel van Corsica houdt en niet schroomt ondanks dat zij de schaapjes op het droge heeft je kamer en badkamer met sop en bezem met eigen handjes schoon maakt.
Grande dame
maandag 2 augustus 2010
Café du Sport
Elk zich respecterend dorp in het franse heeft op een strategische plek, meestal op een van de pleinen, een Café du Sport.Een plek waar de plaatselijke macho’s en gezette dertigers en veertigers hun koffie, pastis en vin Blanc nuttigen. Lange verhitte gesprekken over het wie en waarom van de sport van de dag, de corruptie van de politiek en elk ander zich aandiende schandaal . Het geluid uit het café bereikt meestal een groot deel van het plein.
Aan de andere zijde van het plein cq straat zijn er meestal bankjes dan wel stoelen in de schaduw van de bomen geplaatst. Daar zitten dan de ouder sportliefhebbers die al hebben opgegeven om zich echt om de sport druk te maken. Behalve die ene sport zullen we maar zeggen.De plek is strategisch tot stand gekomen.
Het werk als volgt.
De schone jonge dames die langs het café flaneren , meestal gekleed in luchtige kleding, die net voldoende tonen om de fantasie te laten lopen, kijken altijd sluiks even het café binnen. Gefluit dan wel kreten als -ma belle- zijn dan hun deel. Maar nooit is het gênant, het hoort er gewoon bij, deel van het spel.
Aan de kant van de ouderen die meestal op en kluitje zitten, kan men begrijpen, is door het kijken van de lieftallige dames de fraaie achterkant vol in beeld. En ja, je kunt er gespekt door Gauloise-rook de opmerkingen over de vorm de inhoud etc. van de langskomende bilpartijen en fraaie vormen, op wachten.
Er is dan wel een verschil met de jongere garde. De commentaren worden niet luid verkondigd maar rustig als goede wijn uitgedeeld.
Wel valt soms op dat sommige jonge en andere dames iets meer met hun heupen lopen de wiegen als ze in de buurt van het café zijn.
Toch blijft de vrouw een onderwerp van gesprek want zelfs de wat oudere matrones worden op hun lichamelijkheden van weleer geroemd.
Je bent pas echt oud als dat niet meer kan …..Ah la France
Aan de andere zijde van het plein cq straat zijn er meestal bankjes dan wel stoelen in de schaduw van de bomen geplaatst. Daar zitten dan de ouder sportliefhebbers die al hebben opgegeven om zich echt om de sport druk te maken. Behalve die ene sport zullen we maar zeggen.De plek is strategisch tot stand gekomen.
Het werk als volgt.
De schone jonge dames die langs het café flaneren , meestal gekleed in luchtige kleding, die net voldoende tonen om de fantasie te laten lopen, kijken altijd sluiks even het café binnen. Gefluit dan wel kreten als -ma belle- zijn dan hun deel. Maar nooit is het gênant, het hoort er gewoon bij, deel van het spel.
Aan de kant van de ouderen die meestal op en kluitje zitten, kan men begrijpen, is door het kijken van de lieftallige dames de fraaie achterkant vol in beeld. En ja, je kunt er gespekt door Gauloise-rook de opmerkingen over de vorm de inhoud etc. van de langskomende bilpartijen en fraaie vormen, op wachten.
Er is dan wel een verschil met de jongere garde. De commentaren worden niet luid verkondigd maar rustig als goede wijn uitgedeeld.
Wel valt soms op dat sommige jonge en andere dames iets meer met hun heupen lopen de wiegen als ze in de buurt van het café zijn.
Toch blijft de vrouw een onderwerp van gesprek want zelfs de wat oudere matrones worden op hun lichamelijkheden van weleer geroemd.
Je bent pas echt oud als dat niet meer kan …..Ah la France
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
