Corsicana= il Pizzaiolo=

Pizzaiolo de benaming voor een kunstenaar die pizza’s weet te maken . Een lichte deegplateau waarop een saus van verse toematen, mozzarella niet teveel kruiden in een Italiaanse vlag rood wit groen tot een culinair kunststuk weet samen te brengen… Niet teveel kaas, niet teveel tomatensaus neen alles in de juiste verhouding dat de maagsappen weet op te wekken en elke hap tot een kleine surprise voor mond en reukorganen weet tot stand te brengen . Genoeg over de kunsten van de pizza.
Martine onze gastvrouw en eigenaresse van –le restaurant- komst bij het ontbijt ons mededelen dat zij uit Italië voor haar restaurant een echte Pizzaiolo over heeft laten komen. Ze gaat hem vandaag van het vliegveld in Calvi halen. Dit omdat de mooie steenoven op het terras van – le restaurant- geschikt is om voor, onder andere, pizza te gebruiken. Dit was zowaar en opmerking van mij, toen onder andere mijn jeugd in Italië ter sprake kwam. Nog uit een tijd dat de echte pizza met de handjes werd samengesteld en in een steenoven gestookt op hout gebakken werd. Dit bracht haar blijkbaar op het idee om in Italië een echte pizzaiolo te gaan halen, want dat kan misschien nog meer klanten aantrekken.
Dus, aangezien ik nu ter plekke als specialist op het gebied van pizza’s wordt gebombardeerd mag ik vanavond bij – le restaurant- een oordeel gaan geven over de eerste pizza van de nieuwe aanwinst van Martine.Je bent op vakantie en je gaat een rasechte Italiaan die van zijn mamma geleerd heeft pizza te maken, beoordelen. En dat als buutenlander uit het verre Noorden waar de Pizza met zoveel kaas wordt verzwaard waardoor je de rest van de avond van die vette oprispingen van krijgt. Martine staat erop. Ze heeft Marco, hoe kan het anders, helemaal uit Italië laten overvliegen en vanmiddag wordt ie opgehaald. Met ander woorden tegenspraak is niet op zijn plaatst. Pizza zullen we eten of we willen of niet.
Komt de avond en we begeven ons naar –le restaurant- de geur van houtrook komt ons tegemoet. En ja hoor de steenoven geeft de bekende koesterende warmte af. Marco, de Pizzaiolo, is in geen velden of wegen te bekennen. Martine komt naar onze tafel en deelt mee dat Marco bezig is de deeg uit te rollen en ons als eerste een Pizza Margerita zal serveren. Margerita volgens Martine de Pizza die, al is die nog zo simpel, de moeder is van de Pizza vertegenwoordigd.
Het moment van het inschuiven van de Pizza in de oven, is daar. De Pizzaiolo komt met zijn houten bord naar buiten. Marco. De beschrijving van dit persoon door mijn eega is die van een Romeinse godheid, die bruinverbrand in een witte t-shirt, witte tanden, golvend zwart haar en die volgens haar heel wat meer kan dan alleen Pizza’s bakken. Maar genoeg over Marco.
Terug naar het serieuze proces van het pizza bakken. De bijna uitgebrande takkenbossen in de oven worden met een houten spatel aan de kant geschoven. De witte deeg voorzien van tomaten, mozzarella en wat kruiden alles met voldoende olijvenolie besprenkeld wordt met liefde den oven ingeschoven.Intussen heeft Martine aan Marco even te kennen gegeven dat ik een specialist ben die verstand heeft van pizza’s en de eerste zal nuttigen. Een voorbijgaand moment van ongekende macht .Zit ik daar in het verre Corsica. Bruinen doe ik van nature maar weinig, ben blond en heb net niet genoeg gewichten in de fitnessruimten zitten drukken. Ik, ik heb nu de macht om de carrière van deze Latin lover en bovendien pizzabakker in de kiem te smoren. Je handen gaan ervan jeuken.
Echter als ik naar Martine kijk laat ik alle gedachten varen, want in haar ogen zie ik en vonk die pizza’s ruim ontstijgt. En zoiets wil je toch niet verpesten.
Dus het kookproject komt ten einde en de pizza wordt met trots op een mooi bord aan ons geserveerd. En dit nog wel door Martine zelf.
Eenieder zal begrijpen dat al was er een stuk karton met veters en madenkaas met rotte rotmaten uit die oven gekomen dat wij dit onder luide acclamaties hadden verorbert en Martine complimenteert met haar fantastique keuze. Toch moet toegegeven worden Marco kent zijn vak. Een heerlijk luchtige deeg, de tomatensaus met de hand gemaakt , de mozzarella in juiste verhouding. Niet teveel zout en voldoende kruiden en olijfolie. Het korstje vanuit de buitenkant naar binnen van donkerbruin naar lichtbruin gebakken. Dus wordt het gemakkelijk de complimenten in mediterrane hoeveelheden kenbaar te maken. Martine groeit daardoor van 155 naar 170 in statuur. En begrijpelijk kunnen wij bij Martine niet meer stuk.
Het verblijf wordt de komende dagen van verschillende pizza’s en andere uit de steenoven komende gerechten opgesmukt. Dan blijkt weer dat ouderwets koken in een steenoven hele mooie resultaten kan geven. Martine verschijnt elke ochtend stralend aan het ontbijt.
En toch, na anderhalve week is Marco opeens weg. De oven is koud dat terwijl we ‘s avonds Marco regelmatig de opgang naar Martine hebben zien maken. Het ontbijt is de volgende ochtend enigszins ijzig.
Kan het niet laten om Martine omzichtig te vragen wat er met Marco is gebeurd. Is ie misschien ziek? Neen niets van dat alles. Hij voldeed niet, sterker nog hij kon niet aan alle wensen van Martine voldoen, krijgen we te horen.Ja, Martine is altijd op alle fronten een veeleisende vrouw. Marco kon haar blijkbaar niet bijhouden. Met een dubbele baan tussen pizza en lakens kun je het niet lang volhouden ook niet als Romeinse godheid……