Corsicana = le restaurant=

Martine had dus in het dorp een (hotel) restaurant gekocht en twee familieleden daarin aan het werk gezet. Haar zus en een tante. Zus altijd gekleed in een bloemetjes stofjas en tante altijd in het stemmige zwart.
Het restaurant ligt midden in het dorp op een strategische plek. Op een plek waar je als je naar beneden kijkt een goed zicht hebt op de - jou de boules- baan op het pleintje. Een over het algemeen erg stoffige baan die zeer slecht onderhouden is, maar dan wel weer uitzonderlijk uitdagend is voor de plaatselijke heren.
In de verte kan tussen de huizen door nog net de zee gezien worden waar in de late middag enkel nog de golven te horen zijn.De term restaurant is enigszins overgewaardeerd. We spreken over 10 tafels buiten op een groot terras, onder de platanen en voorzien van plastic ruitjes tafellakens. Het bestek en borden van zeer verschillende modellen en serviezen. En dat herhaalt zich bij elke volgende gang. Wijnglazen van het oersterke Duralex, voor de Nutella gebruikers een bekend gezicht omdat daarin de Nutella werd verpakt. Dus al valt er een om geeft dat ook geen ellende.Verder zijn er ook plaatsen binnen. Maar het donkere spelonk van een huis uit 1700 maakt de gang naar binnen niet erg aantrekkelijk.
Aangezien dit het enige restaurant is die een redelijk in prijs voert en de fritestent niet echt aantrekkelijk is , blijft - le restaurant- zijn aantrekkelijkheid behouden.
Gezeten op klapstoeltjes die een lik verf behoeven en genietend van de warmte die nog voelbaar is onder de platanen is het wachten op wat komen gaat.
De zus van Martine in haar wat fletse bloemetjes stofjas komt de orders opnemen. Een aperitief dus. Een Pernod en een droge witte wijn. Ze verdwijnt in het donkere van het huis en komt terug met een half glas Pernod met daarnaast karafje koel water. Verder een frisse witte de wijn in een tot aan de rand vol geschonken glas.
Dit belooft als binnenkomer veel goeds.Het menu is standard = plat du jour= of beter wat de pot schaft. Gewoon wat de tante van Martine in de keuken heeft samengesteld. Let wel met de vis van de dag uit de baai, gevist door de plaatselijke visser en groente uit de tuintjes en velden rond het dorp. Alles gekookt in een keukentje van drie bij drie op twee gaskooktoestellen. Over Master chef gesproken. Alle pannen keurig aan de muur hangend en keuken gerei schoon en blinkend gehouden.
Menu kaarten zijn overbodig want zus weet het uit het hoofd.Vis of vlees met plaatselijke groente en aardappelen naar keuze gefrituurd of gekookt.Of we een voorafje wensen. Waarom niet?Surprise! Er wordt een houten plank aan- gedragen met vier soorten worst en twee soorten kaas erop en een groot mes die op tafel wordt neergezet. Ruim brood erbij en niet te vergeten zout en olijfolie. Met tot slot de mededeling -u vindt het wel-.
Een opmerking naar mijn hart. Dus geen geneuzel van een plakje dat per stuk wordt afgerekend, maar gewoon een stil beroep op je goede manieren om binnen de perken van het betamelijke van het gebodene te genieten. Als hoofdgerecht wordt het vandaag vlees. Straks wordt er nog opgenomen of we wijn erbij wensen.
Het publiek rond ons zijn allemaal toeristen die van de rust van Corsica wensen te genieten en dus verder dan een gemompeld -bon soir- in een accent die een verre thuisbasis doet vermoeden, komt het niet. De conversatie blijft daarbij. Geen luide gesprekken, veel boeken en hier en daar nog een verdwaalde roker. De kledij komt niet veel verder dan spijkerbroeken m/v, t-shirts ,los overhemd , teenslippers of espadrilles. Het is allemaal prettig zonder pretenties.Wat wil men, met een blauwe zee aan de voeten de geur van tijm, rosmarijn, lavendelen en andere kruiden die van de heuvels waait en een temperatuur van rond de dertig graden,nog meer.
Intussen is het voorafje genuttigd en de kooktijd naar smaak van het vlees geregeld.
Du vin?
Op de vraag naar wat heeft u voor wijnen kan zus ons vertellen dat ze een paar wijnen zal meenemen en dat wij maar moeten kiezen. Dat is voor de Nederlander effe slikken want je wilt toch van te voren weten waar je met je pegels aan toe bent? Maar dat wordt heel snel van tafel geveegd.
Vaste prijs, een bedrag waar je bij de Lidl een redelijke wijn voor kunt krijgen ,dus ook dat hoeft de pret niet te drukken. Een paar minuten later worden er een viertal flessen, rood in dit geval, op tafel opgesteld met het verzoek aan te geven wat wij wensen. Vaste prijs voor Bordeaux van 10 jaar oude wijnen, Medocs van eerste klas jaren en ronde Bourgognes met appellation. De keuze is moeilijk, dus laten maar voor de beste gaan. De maaltijd is heerlijk met de juiste accenten van de kruiden. Het vlees au point en de wijn die het geheel perfect begeleidt. Diep in de ogen van mijn vrouw kijkend is samen het besluit voor een tweede fles makkelijk gemaakt. Op de achtergrond klossen de boules en je raakt langzamerhand in een zeer relaxed stemming. De sterren verschijnen aan de hemel en de straatverlichting gaat aan. Een eenzaam peertje aan een draad per 300 meter. Erg donker dus.
Maar na 6 uur in de avond is er geen verkeer op dit doodlopende stukje wereld te bekennen dus gevaar is verwaaloosbaar voor de wandeling terug.
Bij het ontbijt geven we Martine een compliment voor het restaurant, de ongedwongen sfeer en de billijke prijs..
-Le restaurant – hebben we zeer vaak gebruikt.Het jaar erna weten we van Martine dat het niet zo een commercieel succes was…en dat zij zus en Tante verzocht heeft iets anders te gaan doen .
Raden hoe dat zou kunnen komen…...