Corsicana =Napoleon ontmoet=

Verblijvend bij Martine worden we op een middag door haar uitgenodigd om een aperitief voor het avondeten te komen nuttigen. Vanzelfsprekend laten we een dergelijke uitnodiging niet aan ons voorbij gaan. Want boven krijg je als gast niet te zien. Martine de eigenaresse van de B&B houdt van privacy.
Dus na een hele dag luieren op het strand even opfrissen en de trap naar boven naar het privé gedeelte van Martine. Leuk ingerichte zitkamer met mooie schilderijen alles met smaak ingericht.
We worden naar het grote terras mar uitkijk op zee gevoerd. Martine brengt ons tussendoor nog even op de hoogte dat ze een nieuwe vriend heeft en dat zij hem graag aan ons wil voorstellen. Gezien de eerdere ervaringen die Martine met mannen heeft gehad zijn we benieuwd naar deze nieuwe vlam.Op het terras staan tafel en stoelen opgesteld. Op tafel olijven chips en salamischijven ,kappertjes, witte wijn en whisky en ijsblokjes in een koeler.
Uikijkend naar zee staat een man van een jaar of 40. Van opzij lijkt hij wel een broer van Napoleon de vergelijking met het in een van de musea liggende dodenmasker is verbazend. Deze keert zich bij ons komen om en in prettig Engels en stelt hij zich voor. Hij geeft aan dat hij erg gesteld is op Martine en je ziet haar glunderen.
Na enig aftasten van ons verblijf en wat wij van Corsica vinden loopt het gesprek makkelijker. Intussen worden er wijnglazen met witte wijn in een rap tempo geschonken terwijl de heren zich tegoed mogen doen aan ruime glazen whisky met ijs. Op de lege maag hakt dat er vanzelfsprekend lekker in. Onderwijl valt mij op een vrij sterke verrekijker die op een statief in een hoek van het terras staat. Vogelaar? vraag ik onschuldig.
Neen dus. Jaques geeft aan dat hij het ongepast vindt dat op een ver strandje allemaal van die naakte mensen liggen te zonnen. Dat moet toch niet kunnen vindt hij. Laat dat nou net het strandje zijn waar wijzelf vanmiddag hebben liggen zonnen. Blijkbaar heeft hij meer oog gehad voor lichamen dan gezichten of de versterking van de verrekijker was niet sterk genoeg zullen we maar zeggen hem de voordeel van de tijfel gevend.
Dus snel naar een ander onderwerp gestuurd voor het allemaal een gênante vertoning gaat worden.Voor de we het pad van de politiek opgaan komen we erachter dat Jaques niet een Corsicaan is maar een Fransman van- le continent-. Dat is een heel belangrijk verschil omdat Corsicanen het niet erg op hebben met de bezetters zoals zij de fransen zien. Dus voorzichtig zijn met uitspraken naar de een of andere zijde.
Blijkt , hij is de -Commissair de Police- in de regio en is verantwoordelijk onder andere voor het aanhouden van sigaretten en dranksmokkelaars die de wateren van Corsica aandoen. Met een vette knipoog wordt even tussendoor verteld dat bij zulke acties vanzelfsprekend de gevonden waar niet allemaal vernietigd wordt. Dat is toch zonde. Vandaar de Pall Malls van Martine en de rijkelijk geschonken dure Whisky.
Verder wordt in het gesprek nog even een uitnodiging gegeven om in september lang na ons verblijf mee te doen op een jacht op everzwijnen. Op de vraag of daar vergunningen voor nodig zijn wijst Jaques naar een van de verre heuvels in de omgeving met de mededeling dat is van mijn familie. Hij staat daarbij op en je verwacht elk moment dat hij zijn rechterhand op zijn maagstreek zal leggen. Hij mist nog net de grijze lange jas en de steek voor de rest kijkt hij inde verte alsof het eiland eigenlijk geheel van hem is. Hectaren die geen einde schijnen te hebben. Dus in zo een gebied heb je als groot grond bezitter alle daarbij horende rechten op inwoners en wild. De uitnodiging moet –jammer genoeg- wegens de verplichtingen in het eigen Vaderland aan ons voorbij gaan is het antwoord. Een dankbare blik van mijn ega is daarbij mijn deel.
Intussen begint de drank toch enigszins de gesprekken te bemoeilijken als is het allen al om het zich met meer Frans accent spekkende Engels vermengt met Frans en Corsicaans steeds te blijven volgen. Toch komt naar voren dat de franse gendarmes op Corsica het geen sinecure vinden omdat zij door de allochtonen meestal met de nek worden aangekeken. Hun taak is de heethoofden in toom te houden zorgen dat de rijkelijk in de zomer aanwezige buitenlanders zich gedragen en meestentijds zich plat vervelen op de gendarmerie.
Gelukkig begint de zon langzamerhand in de zee te zinken, want nog een wisky of een wijntje zouden twijfels geven of we de trap naar beneden straks nog kunnen vinden. –Baisers- alom en moeten we overdoen. Martine aardig in de olie dankbaar voor de succesvolle aperitief. Wij gelukkig en kort en krachtig op de rand van kennelijke staat op weg,te voet naar het plaatselijke restaurant om ons diner te genieten.
De dag erna zitten we aan het ontbijt en Martine heeft de zonnebril op.
Dan maar snel de cafe au lait naar binnen gewerkt en naar het strand om de alcoholdampen uit het systeem te verdrijven, want Martine is duidelijk niet in de stemming voor koetjes en kalfjes…..