La France 3 Café du Sport

Elk zich respecterend dorp in het franse heeft op een strategische plek, meestal op een van de pleinen, een Café du Sport.
Een plek waar de plaatselijke macho’s en gezette dertigers en veertigers hun koffie,   pastis en vin Blanc nuttigen. Lange verhitte gesprekken over het wie en waarom van de sport van de dag, de corruptie van de politiek en elk ander zich aandiende schandaal .
Het geluid uit het café bereikt meestal een groot deel van het plein.
Aan de andere zijde van het plein cq straat zijn er meestal bankjes dan wel stoelen in de schaduw van de bomen geplaatst.
Daar zitten dan de ouder sportliefhebbers die al hebben opgegeven om zich echt om de sport druk te maken. Behalve die ene sport zullen we maar zeggen.
De plek is strategisch tot stand gekomen.
Het werk als volgt. De schone jonge dames die langs het café flaneren , meestal gekleed in luchtige kleding, die net voldoende tonen om de fantasie te laten lopen, kijken altijd sluiks even het café binnen. Gefluit dan wel kreten als -ma belle- zijn dan hun deel. Maar nooit is het gênant, het hoort er gewoon bij, deel van het spel.
Aan de kant van de ouderen die meestal op en kluitje zitten, kan men begrijpen, is door het kijken van de lieftallige dames de fraaie achterkant vol in beeld.
En ja, je kunt er gespekt door Gauloise-rook de opmerkingen over de vorm de inhoud etc. van de langskomende bilpartijen en fraaie vormen, op wachten.
Er is dan wel een verschil met de jongere garde. De commentaren worden niet luid verkondigd maar rustig als goede wijn uitgedeeld. Wel valt soms op dat sommige jonge en andere dames iets meer met hun heupen lopen de wiegen als ze in de buurt van het café zijn.
Toch blijft de vrouw een onderwerp van gesprek want zelfs de wat oudere matrones worden op hun lichamelijkheden van weleer geroemd.

Je bent pas echt oud als dat niet meer kan 

…..Ah la France

Denkworm= de bibliotheek=

Je weet wel een gebouw waar een serene rust heerst, gedempte stemmen en de lichte geur van vergaand papier. De balie waar de vraagbaak staat die je direct langs de juiste kastenwand leidt en daarmee je queeste naar boeken draagbaar maakt.

Daar is dus als gevolg van de val in de Sargasso zee van efficiëntie letterlijk en figuurlijk een eind aangekomen. Het gebouw is een tijdje gesloten geweest wegens-verbouwing-. Dus nieuwsgierig mijn wekelijks bezoek weer opgestart.

De ingang is volledig veranderd dus meer open, uitnodigend etc.  De informatica heeft ook hier het aantal personeelsleden en vrijwilligers gedecimeerd tot een arme stakker die alles in zijn eentje moet regelen. Dus tijd voor een praatje over nieuwe boeken is er niet meer. Staat op de computer en er zijn ook recensies te lezen on der het knopje recensies. Nou dat is pas echt modern.

Binnen is gestreefd naar een zo groot mogelijke ruimte in een reeks onrust gevende pastel kleuren. De aannemer is kennelijk ruim uit de bocht gegaan want de hoeveelheid gebruikte harde materialen zorgen nu voor een kerkelijke akoestiek van alle in de zaal aanwezige geluiden. Was vroeger een niesbui een ingehouden kort geluidje is het nu tot een koraal geworden die van de wanden weerkaatst wordt. Erger nog, je kunt gesprekken letterlijk volgen.  Staan er twee rijen kasten verder twee dames in de categorie Youp van’t Hek Huppeltrutjes, met truitje en parelketting dan wel sjaal met van die grote grote motieven, te zoeken naar het laatste MTC blad te zoeken. Een blad dat je van de laatste trends aan binnenhuis-rommeltjes op de hoogte schijnt te houden. De twee vrouwen praten hard genoeg dat alle aanwezigen daarvan kunnen genieten.

Van ellende verplaatst ik mij naar de PC hoek. Daar zitten twee jongelui achter het scherm. Zacht gefluister en gefocust op wat het scherm en de internetwereld daarachter te bieden heeft. Komt een oudere heer aan de tafel kijken. De twee jongemannen vragen direct of meneer de PC wenst te gebruiken. De nieuwe generatie geeft hoop.
Intussen zijn de eerder genoemde - dames - verder gelopen. Hun gesprek heeft zich in de richting van de jeugd verplaatst. De aanwezigen worden getrakteerd op een litanie van klachten over de jeugd van vandaag. Dat zijn zo onbeschoft zijn, dat ze luidruchtig zijn  en niet te vergeten  Ooh  zo onopgevoed zijn.

Eindelijk na een kwartier is het stel vertrokken. De oudere heer en ik kijken elkaar aan en met zachte stem wordt er instemmend over het zogenaamde voorbeeldgedrag dat we net hebben mogen meemaken gesproken.

Wordt de hang naar E-Books allengs groter….

Denkworm= Frankrijk anders 2=

Na een paar dagen gewend te raken aan het prettige leven , de restaurants in de omgeving bezocht komen de kriebels om de heerlijke etenswaren op de markten eens zelf te gaan bereiden. We houden het simpel. Het worden saucisses van een supermarche. De camping verbiedt BBQ bij de tent of caravan. Er is een voor algemeen gebruik opgestelde grillplek.

Geen probleem, glas wijn in de ene hand de worsten in plastic en naar de grillplaats. De plek is uitgegraven in de heuvel en er zijn al een man of 6 bezig te grillen. Grillen op zijn ouderwets. Het vuur van droge hazelaars takken, die grijs verbrand voor grillen, de optimale warmte geven. De geur van grillades van vlees en vis komen je met golven tegemoet. Er wordt gepraat, wijn gedronken door de heren en ook nieuws uitgewisseld. Mijn buurman aan de gril is een gezette fransman die sardientjes aan het grillen is. Ik merk in het frans op dat ik van de geur ga watertanden. Ik heb dit amper uitgesproeken of de man biedt mij een heerlijk gegrilde sardien aan. Moet je proeven vanochtend op de vis markt gehaald. En toegegeven het smaakt heerlijk. Het brengt de maagsappen direct aan het werken.

We beginnen koetjes kalfjes te spreken en al gauw gaat het over de wederzijdse politiek in het eigen vaderland. We worden het snel eens- het is overal gewoon een corrupte bende. Ja ik werk bij een bedrijf. Hij ook bij de Peugot fabrieken  de buurt van Parijs. Leuke autos maar door interne bezuinigingen op staal een onderdelen is naar zijn mening de kwaliteit met sprongen achteruitgegaan. Hij is een van de medewerkers met een heleboel jaren achter de rug en blijft van mening dat de nieuwe auto’s de la croutte(rommel) zijn.
Komen we op het vlak van het eten te spreken. Binnen een korte tijd heb ik de adressen van markten slagers ,broodbakkers in de omgeving die de moeite waard zijn in mij bezit.
 U koopt toch geen worsten van de supermarkt? Ja we waren lui geweest. Je moet naar slager Lois in Sorede gaan want die  maakt zelf  worst en vooral zijn merguez (zeer kruidig worstje) zijn beroemd.

Dus de  volgend dag in de middag op strooptocht naar lekker eten. De bakker vinden we al snel door de heerlijke geur die in de straat ons tegemoet komt .En ja het is een echte bakker die op houtvuur brood bakt .Croissants Pain de Campagne, stokbrood zo uit de met hout gestookte fornuis. Watertanden en voorzoen van twee nog warme baguettes gaan we verder.

De slager heeft de winkel op het plein bij de kerk. De winkel is vol want er staan ook mensen buiten op hun beurt te wachten. Ouderwetse slager die slacht snijdt en voorbereid. De rollade wordt met de hand gesneden opgerold en van een touwwerk voorzien. De merguez zien er zeer aanlokkelijk uit. In de winkel aangekomen blijkt de slager iemand te zijn die van humor houdt. Guitig buikje een vol gezicht en maar grappen maken over hammen en andere vleeswaren. Staat er achter ons een struise blonde buitenlandse dame. Aan de omvang en vooral de rode kleur van de huid, de gezonde sandalen een licht t shirt en een korte broek kun je  dat niet misgokken. Als daarnaast de voorpui veel moeite heeft in de beperking van het t- shirt te blijven, is de veronderstelling juist. De slager kijkt over zijn klanten heen en begint in het plat frans, dus alleen voor ingezetenen bedoeld, de betrokken dame te beschrijven. Hij gaat zelfs verder met voor de aanwezige dames kenbaar te maken dat zijn worsten in het voorportaal van de dame een goede plek zouden vinden, met een knipoog. Instemmend gegrinnik van de vrouwelijke allochtonen. Als bovendien mevrouw Wurstchen besteld blijft het snikken bij de aanwezigen doorgaan. Of zij er pap van lust. De dame glimlacht minzaam en lijkt niet te begrijpen waarom het gaat.
Bij het afrekenen draait zij bij het weggaan nog even om en zegt in perfect frans =ton petit cornichon ne me derangerais pas du tous, die kleine augurk van jou zou ik niet eens voelen…..= De slager kleurt rood en stamelt een excuus. In de winkel breekt de hel los van het lachen. Ah la France toujours des surprises…..

Trouwens de vleeswaren zijn en waren van beste kwaliteit. We zijn er nog vaak naar toe gegaan. Echter zodra je me blond haar en sproeten de winkel betrad hield de slager zijn opmerkingen voor zich.   

Er volg meer

Denkworm =Frankrijk anders=

In de vorige eeuw werd er door velen met een volle auto naar het Zuiden van Frankrijk gereden om daar op een stoffige kampeerplaats in de buurt van de zee voldoende zon op te doen. Wij gelukkige bezitters van een Renault 4,waarvan we de achterbank van verwijderd  hadden, het  plan opgevat om aan de Franse Middellandse zee te gaan kamperen.

We hadden eerder jarenlang in de buurt van  Arcachon (omgeving Bordeaux) op een camping a la ferme gestaan. Heerlijk met een zee waar buren op  meer dan 500 meter van je af hun handdoek uitstalden. Elke dag een stevige wandeling door de  duinen maar dan had je ook wat. De mooie grote golven van de Atlantische oceaan. De fel blauwe kleur van het water. Fles rood en mineraalwater aan een touw in de koele zee, stokbroodje en wat kaas en tomaten en het kon niet meer stuk. In deze idylle was een kink gekomen. Jacques de boer waar wij altijd naar toe togen had ons medegedeeld dat de ferme geen plekken meer kon verhuren omdat er een grote Camping Municipale aan het strand was opgericht. Een stad met 800 plaatsen. En dat het in het dorp al aardig druk was geworden en de rust zoek was. Daarmee was de lol er vanaf.
Je gaat dan een avond om de tafel zitten met een kaart en besluit dat de omgeving rond Perpignan maar eens moeten proberen.
Gepakt en gezakt in de week voor 14 Juli, de  Franse nationale feestdag en tevens de filerecord dag, de weg op. De Renault zwaar beladen, want tenten zijn nog van die zware krengen van stof. Zeker als deze een dubbelwandig is en voorzien van een luifel. Surfplank op het dak. De tocht bestond in het Franse maar deels uit Autoroutes en voor het grootste deel uit 3 baans wegen.  De zogenaamde Kamikaze wegen. Dit werkt als volgt. Je gaar dus inhalen en van de andere kant heeft een tegenligger het zelfde besluit genomen. De enige ruimte voor deze handeling is de midden baan tussen de twee rijstroken. Koel blijven en doorrijden tot je bijna het oogwit van de ander ziet en waard voor je geld kiezen. Velen en in sommige gevallen hele families hebben het maneuver indertijd niet mogen afmaken. Vanzelfsprekend is de reis verstoken van een airco en na een doorrijden van uit het hoge Noorden van Nederland werd het rond Lion pas echt zwaar. Wat dat betreft is er niet veel veranderd. Velen hebben deze bedevaartsplaats voor files mogen doorleven. Met name de spits was een echte uitdaging. Dus werd en na Lion besloten om in een van de dorpen op weg naar Perpignan  gebruik te maken van de plaatselijke Camping Municipale.
 Het is al laat en dan denk je nog alleen aan snel de tent opzetten, eten lekker, glas wijn en bewusteloos van de slaap plat gaan. Schetst de verbazing dat de camping aan een drukke hoofdstraat is gevestigd en weinig gras te zien geeft. Meerdere buutenlanders waren reeds opgesteld en we hadden geluk om een van de laatste plekken te kunnen bezetten. Restaurant gevonden en het culinaire deel van de vakantie heeft een aanvang. De plaatselijke wijn verkoelt in die mate dat er daarna nog maar een wens is en dat is op een oor te gaan. Ondanks het hele nacht doorgaande gedender van vrachtwagens en het verdere verkeer geslapen. De tent is bij het wakker worden bedekt met een fijne laag lichtbruine stof zowel buiten als binnen. Niet getreurd opstaan, tent opgeborgen en in de plaatselijke bar du sport een café au lait met een croissantje weggewerkt.

3 uur later eindelijk La Mediterranee in het zicht. Het stralende licht van de blauwe hemel  en de primaire kleuren van de omgeving geven direct een holiday gevoel. In het boekje van de ANWB hadden we 15 campings geteld die allen aan de zeezijde van het gekozen gebied te vinden waren. Dus moet het geen probleem zijn om een plek te vinden. Dus niet, 15 bordjes =Complet= verder nog steeds geen plek gevonden. In middels is de middag ingegaan. Dus maar een kleine lunch aangaan om de gedachten op een rij te zetten. Het gesprek begint op en depressief niveau en er is sprake van afhaken, terug naar huis of weer naar Arcachon.  Blijft de vraag waar moeten we heen. Een van ons beiden spreekt redelijk Frans en er wordt besloten om als laatste poging iets ander te gaan doen. We gaan gewoon naar de plaatselijke gendarmerie en kijken of die ons verder kunnen helpen. Zo gezegd zo gedaan. Bordjes met Gendarmerie is in elk dorp makkelijk te vinden. Bekende gebouwtjes uit 1700 met een paar antennes op het dak en paar blauw rood gestreepte auto’s op de parkeerplaats. Ramen open en heren in licht blauwe hemden aan het werk binnen. Zodra wij de parkeerplaats  oprijden, zien we een van de agenten uit een kast formulieren halen. Zal wel gedacht hebben=Alors, hebben we weer zo’n Buitenlander, die bestolen is, alles kwijt is en wisseltruc heeft meegemaakt en ga maar door.= Binnen draaien lui een paar ventilatoren om de warme lucht een meter verder te verplaatsen. Een lichte prettige geur van Goloise sigaretten komt ons tegemoet. Achter de balie de Agent van dienst, die verveeld naar je kijkt, zo van ok ik zal het maar weer eens moeten aanhoren. Zijn andere collega is opgestaan  en verdwijnt door een gang naar een ander deel van het gebouw.

Zonder omhaal beginnen we uit te leggen dat we niets kwijt zijn geen aangifte wensen te doen maar een andere dienst van de meest betrouwbare Franse dienst gebruik zouden willen maken. De Agent 1.55 hoog staat op, hij lijkt door onze uitspraak te groeien. U spreek onze taal, mes compliments.  Dat maken we niet vaak mee en zeker niet van Ollandais. Als ook nog verteld wordt dat de grandmere (grootmoeder) van Franse origine is kunnen we niet meer stuk.
We leggen uit dat we voor het eerste in deze prachtige regio zijn en eigenlijk ten einde raad zijn omdat we ons verkeken hebben op de mogelijke plekken in campings. A mais oui meneer het is hoogseizoen en alles is dan gewoon tjok vol. Maar gezien u frans spreekt kan er misschien wat voor u geregeld worden. Hij roept zijn collega Robert erbij. =Deze meneer Ollandais spreek fantastisch goed frans en ze hebben een probleempje dat wij kunnen oplossen. Je zuster heeft toch in Les Roque des Alberes een camping.? Ja ... Vraag haar of ze nog een plekje voor deze jongelui heeft.=
 De collega pakt de telefoon en belt. Belt zijn zuster en doet het hele verhaal aan haar. We horen enkel het gesnater dat uit de hoorn komt en de spanning stijgt. Met een grote grijns en een ruim gebaar krijgen we van Rpbert te horen dat zijn zuster een plek voor ons heeft en dat zij die voor ons vrij zal houden. Dit is het adres..
We bedanken  beide agenten ruim voor hun hulp en vertrekken met een au revoir. Over service gesproken.
Na 15 minuten rijden vanaf het strand komen we in het heuvellandschap en daar is bij een boerderij een ruime camping . Bij de balie worden we direct warm door de zuster ontvangen en nog eens op gewezen dat haar broer zeer onder de indruk was van de beheersing van de taal.
We krijgen een plek aangewezen tussen de wijnranken met uitzicht op de baai van Perpignan en achter ons de bergen van de Pyreneeën.  Rust  en wat verder weg van de velen tenten en caravans .Beter hadden we het ons niet kunnen wensen. Bakker slager en niet te vergeten een wijnboer met cave op loopafstand.  Een waar cadeau aan het begin van de vakantie.

Er volgt meer…