Rome revisited (Chiese)

Chiese ofwel kerken. In Rome de stad van de honderden kerken krijg je maar niet genoeg. Maar er zit iets anders aan vast. De katholieke kerkuitingen zijn in Rome over het algemeen barok en overdadig. Teveel putti, teveel wulpse marmeren bilpartijen, teveel van alles. En als klap op de vuurpijl muziek uit blik en niet te vergeten devotie kaarsen die vervangen zijn door lampjes die een bepaalde tijd branden voor een euro. Niet echt om enig religieus gevoel op te roepen. Allemaal veel te schreeuwerig en bovendien zijn de bezoekers gekleed alsof ze naar het strand gaan met alle stemvolumes van dien.
Toch kun je hier en daar nog een glimp ontwaren van een rustige plek waar tijd een gevoel samenkomen. Waar begrip ontstaat voor die grote gemeenschap van gelovigen. Bij il Tempio di Vesta in Rome staat aan de overkant een byzantijns kerkje. Met als grootste bezienswaardigheid –La bocca della Verita- Ofwel de mond van de waarheid. Een groot rond marmeren gezicht met een opening bij de mond waar je je hand naar binnen kunt steken. In de Romeinse tijd werd beweerd dat als je je hand erin stak en je bij een vraag van de rechter niet de waarheid sprak de priesters aan de achterkant je hand afhakten. Een mooie scene gebruikt in een film met Gary Grant en Audrey Hebburn. Een scene waar Gary zijn liefde uitspreekt en als hij zijn hand terugtrekt deze in zijn mouw verdwenen is. Mijn moeder vond dit vroeger een van de toppunten van romantiek in de film. Verplichte kost voor jongens van 12.
Wil je de Bocca zien kun je gemiddeld 45 minuten in de rij staan. Niemand die even de moeite neemt om in de kerk zelf te kijken. Een oase van rust in romaanse stijl weg van het malende verkeer buiten waar gregoriaanse gezangen op laag volume klinken. De aankleding is Spartaans. Hier en daar gerestaureerde fresco’s en een simpel altaar. Alles spreekt een serene rust uit.
Wat weinigen weten is dat onder de kerk zich een tweede kerk bevind uit de tijd van de Romeinen. Je moet een aantal reden lager op het oude niveau van Rome dalen. Daar bevindt zich een kleine kamer met twee zuilen galerijen en nissen in de muren van 3 bij 4 meter. De ruimte is verder geheel leeg zonder opsmuk. Enkel een schilderijtje van Maria en kind sieren het altaartje. Toch raakt dit de gevoelens meer dan alle opulentie en wulpsheid van alle andere grote kerken.Rust in zuivere eenvoudige vorm. Er word er door de bezoekers fluisterend gesproken alsof zij beseffen op een bijzondere plek te zijn, waar honderden jaren geleden gelovigen in eenvoud samenkwamen.
De oude dame blijft interessant…