UK proposal on European Customs-union

Sounds very much as a mouse trying to swing an elefant by its tail. Good trying but at the  best of times only results in a unexpected big fart....

Trein wraak

Op de trein naar Cordoba. We hebben de super snelle trein genomen. Station dat schoon is. De perrons brandschoon geen stuk  kauwgum te zien op de schone vloer. Twee controles om op de trein te komen. Vaste coupe en plaatsen. Controle van ja ticket en daarna van je bagage en lichaam. Trein binnen schoon en opgeruimd. En dat voor de kosten waarvoor je enkel van Deventer naar Utrecht in de tweede klas kunt bereiken. We starten precies op tijd vanuit Sevilla en de verwachting is dat we over drie kwartier aan zullen komen in Cordoba. Tegenover ons zit een keurig geklede man verzonken in zijn papieren. Een vriendelijk buenas als welkom. De trein vertrekt en binnen een paar ogenblikken geeft het beeldscherm in de gang 200km per uur aan. Dit is dan de trein die in Olland niet kon voldoen. Rustig met de airco aan flitsen de landschappen met veel sinasappelbomen voorbij. Aan de andere kant van het pad zijn twee heren neergestreken. Wat luidruchtig pratend, wat nu opvalt in de verdere rust van de coupe. Een van de heren haalt een Iphone tevoorschijn en laat aan zijn collega een filmpje zien. Het is een film met geluid aar blijkbaar op een motorfiets op een lang stuk weg bezig is door alle versnellingen te gaan en nog meer. Ja hoor met het geluid op maximum. Dat gaat bij de volgende film storen. Ik raak de mans schouder aan, met  een gebaar dat zijn vertoning mijn oren lastig valt. Gelukkig het stopt. De medereiziger aan onze kant  glimlacht  met een blik van instemming.  Het luide praten blijft onverstoord doorgaan. Het zachte geklunk van de  rails dempen het nodige. Intussen is de snelheid naar ruim 250 gestegen. Binnen merk je er niet van. Buiten flitsen de palen langs alsof ze om de drie meter staan. Het rollende Spaanse landschap laat zien hoe rijk dit land eigenlijk is. Het genieten is van korte duur. De buurman is aan het patience gaan spelen op zijn phone. Eke zet die gedaan wordt begeleid  door een luide elektronische klik. Man aan onze kant blijft verdiept in zijn papier. Hij schrijft regel na regel onder elkaar. Het lijken wel regels in een kwatrijn. Hij  denkt telkens lang na voor dat hij de volgende regel aan het papier toevertrouwd. Naast ons gaat het hinderlijke geklik onverstoord door. Intussen naderen we het station Cordoba en de snelheid van de trein neem aanzienlijk af. Precies als aangegeven Cordoba Central Station. We stoppen en maken ons gereed om uit te stappen. De twee hinderlijke heren gaan onverstoord door. We stappen uit zonder dringen en of instappende duwers. Ik blijf op het perron op de hoogte van de twee onverstoorde herriemaker staan. Even wachten en de trein gaat lopen. Op dat moment tik ik op de ruit voor aandacht. De heren kijken mij vragend aan. Ik maak een internationaal gebaar met gesloten hand van voorhoofd naar voren ( te herkennen als you are  a dik-head). Onze stille medepassagier barst in lachen uit. De trein versneld ……… uit zicht..

Lelijke Eend nostalgie

Als surprise voor de viering van 40 jaar samen op weg te zijn een  deux chevaux van dezelfde leeftijd gehuurd.

Terug in de tijd herinneringen weer ophalen toen wereld en auto’s redelijk simpel waren. Een mooie blauwe eend staat bij  de verhuurder gereed.  Spullen ingeladen en de rit kan beginnen. De zachte hangstoelen zijn er nog steeds verankerd met 4 bouten.. Drie keer hoesten en de motor slaat aan. Even wennen met de eerste versnelling(naar je toe trekken) en in zn drie op weg. Drie bochten verder is het gevoel er weer helemaal. Het bekende pruttelende uitlaatje is duidelijk aanwezig. De ventilatie  is aan. Dat wil zeggen de twee klap raampjes losgemaakt. Bij 60 km blijven ze vanzelf open. Toch wordt het warm omdat het motortje weinig afgeschermd is van de rest van de wagen. Daarmee zal  het duidelijk zijn dat het geluid ook niet van de lucht is.

De tocht gaat meanderend langs de IJssel en vooral langs kleine achteraf wegen. Toch  kom je nog regelmatig medeweggebruikers tegen die menen op een smalle weg te moeten inhalen en bij het volgende kruispunt uiteindelijk maar 3 meter zijn opgeschoten.

Intussen is het al aardig warm geworden door de zon. Dus gestopt en het dak half open. Dan verbaas je je weer van hoe iel de constructie is. Om je heen zijn enkel buizen van het frame te zien. Buizen die veel van een gemiddelde waterleiding gemeen hebben. Ons luxe model heeft in elk geval veiligheidsriemen en gelukkig een aansluiting (duidelijk veel later aangebracht ) om de tomtom aan te sluiten. Airbags waren in de zeventiger jaren nog toekomst. Dat betekent bij een aanrijding pech..
Het genot van een open dak is wel tijdelijk want de weergoden hebben besloten een mengvorm aan weertypes aan te bieden. Regen dus. Gelukkig is sluiten van het dak een zaak van twee haken en een tweetal drukknopen. We rijden de A 332 voor een kort stukje op. De oude techniek van de wagen heeft zijn beperkingen. Bij harde tegenwind is er bij 87 km/uur geheel gedaan, komt die vrachtwagen achter je regelmatig aan je achterlichten snuffelen. Alsof dat meer snelheid kan doen bereiken. Gelukkig is dat maar van korte duur want we slaan af naar rustiger wegen.
in de verschillende Hanze steden, de een aardiger dan de andere, zie je deelnemers van de grijze golf omdraaien op het geluid en met waardering naar dit stuk nostalgie kijken. De dag rolt voorbij net als het landschap waar je met 60 km/uur meer van te zien krijgt.

Uren later leveren we de eend weer in. Met de verhuurder, een fanate eend liefhebber praten we na. Vroeger werd er met bagage en kinderen mee naar o.a. de Spaanse Costa gereden. De  zoon van de verhuurder heeft dit een vijftal jaren geleden met zijn vriendin gedaan. 1400 kilometer enkele reis naar Zuidfrankrijk afgelegd. Leuke ervaring maar dit was wel erg veel van het goede. Hij moest toegeven dat de rij-ervaring op den duur afzien werd. Het is uiteindelijk 3 dagen met twee overnachtingen rijden geworden. Dat kunnen wij beamen na 350 kilometer pruttelen, geluid ,klimaat en snelheid gaan uiteindelijk pijn doen. Behalve de vering die is nog steeds fantastisch goed, drempels en onverharde wegen zijn een fluitje van een cent.

De eigen auto voelt nu als een paleis aan.

Volgende gelegenheid een fiat 500 oud model huren want daar heb ooit in leren rijden.