Onlangs weer de Nederlandse meesters der schilderkunst mogen aanschouwen. Mooie landschappen maar van een onnoemelijke grijsheid en omfloerste tinten. Een beetje als de Nederlandse volks aard ook een beetje grijs en weinig kleur, beetje Donner.
Na een dag Nederlandse meesters, buiten een motregentje die zich horizontaal verplaats en koffie van vier uur oud, kun je bijna niet ontkomen aan een gevoel van enige treurnis van het leven.
Terug naar de Meesters de alles omvattende grijsheid vaagheid van de landschappen doet eigenlijk verbazen dat velen van hen zich van ellende van een of twee oren hebben ontdaan al is het allen al om uit de band te gaan.
Dan maar thuis een Prosecco geopend wordt het toch nog gezellig met het vleugje Mediterranee….
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten