Observatie: Pinkster stinkerds

Plan je met zorg een fietsroute met zo min mogelijk autoverkeer, moet je het weer met een teleurstelling doen.

Rustige kronkelende landweg, je hoort de vogels en de koeien in de wei. De zon schijnt en je krijgt een gevoel van dankbaarheid voor al dit gratis aangereikte schoon.
En opeens daar zijn ze een lange stoet rokende en vervuilende open antieke sportauto’s  de meeste op loodbenzine en ronkend van geluid en geur. De tweezitters worden bemand door de homo ludens van rond de 50 die blijkbaar het spelen met autootjes niet hebben verleerd. Daarnaast de opgetooide echtgenote, de tweede of derde ega, ook daar is de oldtimer leeftijd niet aan voorbij gegaan. De dames allemaal met een gezicht van ik was liever aan het strand geweest en van de stoeltjes krijg ik nu langzamerhand ook nog een stijve bil.

Toch is er een verband met het verleden. Paar eeuwen geleden hadden we ook rijke stinkerds. Die lagen begraven in de kerken en je wist dat ze vooralsnog niet terug zouden komen. Ze hadden er ruim voor betaald en konden liggend in geur  hun rijkdom nog kenbaar maken.
We zijn een paar eeuwen verder en weer hebben we opnieuw  rijke stinkerds maar dan in het bezit van een oldtimer. We zijn er niet echt op vooruit gegaan omdat het niet bij die ene rit blijft en bij goed weer de ruimte blijven vervuilen.