observatie: voornemens 2019

Sta je in de tuin bladeren te harken hoor je in de verte de eerste nieuwjaarvoornemens aankomen. De snel genomen voetstappen die naderen onder het uiten van een zorgelijk gehijg. Gekleed in fel kleurig lycra. Dit jaar zijn strepen en leopard-motief de rigueur. De strakke buik en billen van weleer zijn vorig jaar in slap hangend brooddeeg geworden. Je vraagt je soms af of sommigen wel een spiegel in huis hebben gehad voor zij de wereld in stapten, de gemiddelde schudfactor is niet van de lucht. Gemiddelde leeftijd over de  35 met blijkbaar nog een stille hoop om voor de zomer zich weer in een tanga dan wel andere geklede uiting te mogen tonen. In twee uur tijd zijn ongeveer 15 mensen voorbij gehijgd. De een wat langzamer dan de ander en nemen de stoep en de weg in beslag.
Alles moet wijken voor de Gesundheid. Sommigen met een beker fitdrank in de hand, want je moet je lichaamsvocht op peil houden. Anderen met een sportcomputer op de arm om na te gaan hoeveel stappen zijn genomen, de hartslag nog goed is en hoeveel calorietjes deze pijniging heeft opgebracht. Verder heb je de echte eipadders met oor pluggen die zich laten voorstuwen door muziek. Deze met een aanzienlijke grotere kans tot een bezoek aan den heer omdat zij geheel  geen weet van hebben van het verkeer om hun heen. Niet te vergeten de duidelijk hoorbare platvoeten. Deze laatste zullen vanavond wel rugpijn hebben. Na een uur komt de stroom opnieuw langs. Aanzienlijk langzamer en  in sommige gevallen lopend.  Rood aangelopen koppen en van zweetplekken voorziene t shirts. Maar het moet , echt het moet, want je moet jezelf kunnen tonen. Vroeger hadden we voor hetzelfde doel kastijdingen en vastentijden maar dat is het verleden nu gaan we voor de sportieve kastijding. Dat je morgen op kantoor als een robot stijf door de tent loopt is het duidelijke teken dat je er wat aan gedaan hebt.
Bij al dit zelf aangedane leed krijg ik toch nog een voorjaarsgevoel…