Ik ben uit Syrië, mijn vaderland, gevlucht met mijn gezin. Mijn huis is plat gewalst door tanks
en bommen. Mijn kinderen werden op de weg naar school beschoten en mijn vrouw
waagde elke dag haar leven bij het halen van brood. Slapen was een ramp door
het geluid van schoten en bommen die de hele dag en nacht door gingen. We leefde elke dag in de
onzekerheid of er wel een volgende dag zou zijn. Uit wanhoop hebben we besloten
om hebben en haard achter te laten en de tocht naar het veilige Europa aan te
gaan. Maanden lang zijn we door keiharde zakelijke lieden =geholpen= om over
zee en land te reizen. De reis ging door
een hele reeks Europese landen waar soms onze komst niet welkom was. We zijn
bekogeld met rotte eieren en groente. Water werd gegeven door het gooien van plastic flessen in een menigte die net als wij
een beter heenkomen zochten. Nu zijn we een maand geleden neergestreken in een
asielcentrum in dit land. Voor ons een oase van rust. Geen bommen , geen
granaten en schoten uit machinegeweren. De kinderen en mijn vrouw schrikken nog
steeds van hard geluid maar dat wordt ook alweer minder.
Gisteren werd ik pijnlijk verrast door knallen, het leek wel
geweervuur. De kinderen doken onder het bed en mijn vrouw begon te huilen.
Intussen was buiten ,leek het, de oorlog begonnen. De leiding van het AZC heeft
ons uitgelegd dat het een cultuurgoed is in Nederland om met oud en nieuw
vuurwerk af te steken. En dat het maar twee dagen zal duren. Schrale troost. Ik
merk dat ik van al dat knallen de vreselijke herinneringen van bloed en
ledematen op straat weer bij me opkomen en daar wordt ik erg somber van.
Verschrikkelijk is het dat doctoren op het nieuws Nederlanders
moeten waarschuwen voor het gevaar van vuurwerk en dat dit erge wonden kan
veroorzaken en dat allemaal om lol te hebben…
As-Salaam-Alaikum, vrede zijn met u…
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten