Daar wordt ik nou triest van. Als zoon van een, nu zeventig jaar later, tot oorlogsmisdadiger gediste Indonesië ganger dank ik de hemel dat mijn vader dit onfrisse circus niet hoeft mee te maken. Overleden in de gedachte iets voor het Vaderland te hebben gedaan.
We krijgen dan straks weer een onoverzichtelijke schriftelijke mistbank van feiten en incidenten te zien waar de eigenlijke daders, de politieke besluitvormers, inmiddels allen voorzien van de nodige bintangs( medailles en onderscheidingen in het Maleis) er mee weg zijn komen. Er mogen dan, als gebruikelijk, vide Srebrenica, een paar lagere goden de schuld in de schoenen geschoven krijgen.
Vergeten is dan dat sommigen van de indertijd, inmiddels jonge oude mannen al 4 jaar op verschillende strijdtonelen hadden gevochten. Dit waren jonge mannen die vanaf hun 19e jaar tot hun 24e levensjaar niets anders dan oorlog aan de lijve hadden ondervonden en bij terugkomst in dit Vaderland samen met onervaren en niet of slecht opgeleide nieuwe groep jongen mannen voorzien van 2e hands materiaal in een ver land Indonesië verplicht werden de –belangen- van het Vaderland veilig te stellen. Politionele acties heette het toen en nu is dat opeens onder de noemer oorlog gebracht.
Het veilig stellen van politieke en andere belangen waarvan het in ons vlakke landje allang voor een ieder duidelijk was dat er geen eer aan te behalen was. De oliebelangen waren reeds in stelling gebracht door onze Neven in de USA.
Nederlandse beslissers die tijdens de oorlog met alle egards, ver van elk oorlogstoneel met drie maltijden per dag een luxe dak boven het hoofd, zich gedekt hadden gehouden. Lieden die na de oorlog met geheven borst de goegemeente wilden tonen hoe sterk ze wel waren..mannen van stavast zullen we maar zeggen.
Je maintendrai la mensonge?
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten