En dan komt het. Je hart gaat opeens tekeer en je voelt je opeens niet jofel. Een lichte paniek slaat je letterlijk op de borst. Dus maar even naar de arts. Daar blijkt je hartslag wel erg hoog te zijn en je bloeddruk laat te wensen over. De arts kijkt bedenkelijk en verzoekt je op het onderzoeksbed te blijven liggen. Loopt weg en komt vertellen dat er een ambulance is besteld om je naar de afdeling cardio van het ziekenhuis te vervoeren. In het kort het baart zorgen. Je eega hoor je in de andere kamer even snikken, die moet de klap ook verwerken.
Intussen gaan je hersenen op volle toeren aan de gang.-Zou dit het begin van de startbaan zijn? Heb ik alles geregeld en zullen ze de stukken kunnen vinden…de ene gedachte verdrinkt de andere- Intussen is de ambulance aangekomen. Twee verplegers zullen mij op een brancard naar buiten brengen want op eigen voeten is het niet aan te raden. De eerste monitor is snel aangesloten en van mens ben je opeens patiënt vastgesnoerd op een brancard geworden.
Je voelt je spanning nog verder stijgen, omdat je een gevoel van machteloosheid over je krijgt. In de ambulance wordt nog een gevraagd hoe het gaat en of het erger is geworden. We gaan rijden. Grappig de bekende weg naar het ziekenhuis liggend naar boven kijkend te mogen aanschouwen. Een wonder hoe ambulance personeel met de dans van de drempels ook nog even een infuus inbrengen zonder zichzelf en of de patiënt te verwonden. Dan de eerste shot nitroglycerine. Moet helpen de doorbloeding van de pomp te versterken. Het werkt want ik krijg het lekker warm.
In het ziekenhuis ook weer het plafond van de eindeloos lange gangen aanschouwen terwijl je je afvraagt wat gaat het worden. De verplegers maken gelukkig grappen met elkaar over leeftijd en jong zijn, dat geeft voor jezelf ook weer wat rust. Wordt netjes op de afdeling Cardio gebracht en je mag op een bed plaats nemen. –tot ziens, maar dan wel niet in deze omstandigheden- Intussen is je gewezen verloofde op eigen kracht van huis naar het ziekenhuis gereden en al op de kamer aanwezig. De Cardio verpleegsters beginnen met de zuignappen rond de linker kant van je borstkas aan te leggen en de monitor aan te zetten. Direct wordt er een hoeveelheid bloed afgetapt om na te gaan of er sporen zijn van een infarct. De grafieken beginnen te verschijnen. Na enkele minuten komt een jongeman binnen, de cardiolog. Kijkt naar de grafiek en geeft aan dat hij de zaak even aan wil kijken en ook de resultaten van de bloedanalyse eerst wil zien. Een tweede shot nitro wordt voor de zekerheid nog even toegediend.
6 uur later komt de Cardioloog binnen. -Goed nieuws , het is niet het hart maar een andere oorzaak. Heeft u niet teveel op uw vork genomen?- En als klap op de vuurpijl - Dit komt vaker voor bij mensen van uw leeftijd….- Ik mag naar huis en moet met mijn arts overleggen.
De afspraak is snel gemaakt. Er moet van de bult een deel vanaf meer ontspannen en meer de tijd nemen. Over vier weken kijken of dit op eigen kracht lukt. Dus het roer omgegooid. Weer gaan zwemmen, fietsen, wandelen, opletten met zout en nitraten, alcohol met mate meer dingen doen met mijn echtgenote.
Vier weken later geeft de arts zijn OK- u heeft geen medicijnen nodig, ik kan aan u zien dat het beter gaat. Met andere woorden gaat heen en zondig met mate…-
En dan spreek je met leeftijdsgenoten en we schijnen in grote getalen hetzelfde te hebben mogen meemaken. De overgang van jonge leeuw naar oude leeuw (in het Italiaans klinkt het beter vecchio Leone) is maar een monitor ver…
Maar de leeuw geeft ff nog niet op.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten