denkworm=Langs het water=

Tijdens het fietsen langs de rivier kom je regelmatig in het riet verscholen groene mannetjes tegen. Meestal gebogen spiedend over het water. Om zich heen een emmer bruine prut, een reeks hengels en niet te vergeten een schepnet om een walvis naar boven te halen.

De beginner, meestal in de tienersleeftijd, allen voorzien van een enkel hengel wat aas en weinig geduld .De meer gevorderde heeft al een opklapbaar steigertje met daaraan gekoppeld een ruimte aluminium doos, met meerdere compartimenten, waar allerlei voor het vissen nodige attributen zijn bijeengebracht van dobber tot een met de flessen bier. De professionele amateur visser komt met heel ander geweld aanzetten. Naast de attributen van de gevorderde zijn er nog te noemen een parasol ,een halve boog tent tegen de regen en een hengel houder waar meerdere hengels in lengte etc zijn uitgestald. Aan de kant zijn minimaal twee lange hengels met speciale houder opgesteld. De hengels voorzien van een belletje voor het geval de beet gemist zou worden. Met een  lui strooi gebaar wordt er regelmatig een handvol bruine smurrie uit de emmer over het water gestrooid.-om de vissen aan te trekken-  De meerkoeten weten er wel raad mee. Rustige mannen die in het oneindige staren en of er wel of niet gevangen wordt, is mogelijk van tweede orde.

Soms loopt het mis. Deze keer komen we het volgende tafereel tegen. Een van de vissers heeft een probleem met een knoop in de lijn. Hij heeft twee delen van de lijn in beide handen en er tussenin bengelt een forse haak op kruishoogte. Er is dus een duidelijk dilemma aanwezig. De lijn uitelkaar trekken en daarmee de eigen edele delen in gevaar brengen of een van twee loslaten op hoop van zegen. Er wordt voor het eerste gekozen. We zijn maar verder gefietst want het werd langzamerhand een gênante vertoning.

Aandoenlijker de moeder die de moeite heeft genomen om met haar jonge zoon mee naar de langzaam stromende rivier te gaan. Ze hebben beet. De kleine vis, de trofee van de middag, ligt op de kant. Maar aangezien het sport is om na het vangen vissen weer het water toe te vertrouwen, moet ma naar beste vermogen laten zien hoe dat moet. Sta je daar aan de kant met een glibberig ding aan een lijn te hannesen. De vis doet er alle aan om vooral tegen te werken. Dus maar een nieuwe poging op de grond. Het gaat ma daar beter af. De vis, wat verdwaasd krijgt nog een kans. Als we een paar uur later weer langskomen zijn ze er nog. Over moederliefde gesproken…

Intussen zwemmen de eenden een meerkoeten onbekommerd op het rustige water voort.