Het avontuur kan beginnen. Met je dochter naar het Westen
voor een belangrijke afspraak. Met auto was uit den boze want dochter en eega
bleven op het punt dat het verkeer rond de spits ons zeker te laat zou doen aankomen.
Dus vroeg uit de veren en naar het station. Heb je geen IOV
kaart mag je aan de Russische roulette van een kaartje uit de automaat halen.
Na drie pogingen en commentaar van medereizigers heb je eindelijk het
vervoerbewijs. Dochter heeft inmiddels bij de OV paal bij de ingang kunnen inchecken. Tevergeefs dus,
want de trein heeft vertraging met gevolg dat we ook de aansluiting kunnen gaan
missen. Heb ik toevallig de auto bij het station geparkeerd. Dus hup de auto in
en de weg op naar Arnhem. Ondanks de file zijn we en ruim op tijd voor de
volgende aansluiting. Auto geparkeerd in de wijk.
Er moet weer worden ingecheckt worden voor de OV kaart. Want
voor de eerste reis hadden we Arriva (italiaans voor hij komt aan), maar die kwam dus niet. Nu staat de
paal weer op een andere plaats. Dit keer omringt door een groot aantal stakkers
die ook willen OV-en. Eerst weer uitchecken want dat moet en dan weer inchecken
voor de volgende reis. Deze handelingen kosten net zoveel tijd als de ingelopen
tijd met de auto.
De NS wenst, voor de efficiëntie, veel reizigers voor de OV
warm krijgen en dwingt ze daarna tot een tijdverslindende paaldans, want de NS
is zunig met palen. Trein naar het
Westen op het nippertje gehaald. Lui kijkend naar het voortschrijdende
landschap komen de stations aan je voorbij. De incheck palen zijn blijkbaar per
station op een andere plek opgesteld. Voor aan het perron, midden op het
perron, of helemaal niet op het perron, althans niet in het zicht. Je kunt ze
makkelijk herkennen want dan staan er van die arme stakkers het stukje plastic
meerdere keren aan te bieden om uiteindelijk ingecheckt te kunnen zijn. Ons
incheckcircus herhaalt zich om in de stad de tram te nemen.
Bezweet en
enigszins gestrest komen we aan. Een zee van ruimte om voor het betrokken pand
te kunnen parkeren. Na gedane zaken weer het hele check in check uit circus
herhaald. Met een kanttekening, een van de palen bij de ingang van het station
heeft kuren. Wat er ook geprobeerd wordt ,hij doet het niet, om er van
frustratie in te klimmen of beter nog om te hakken. Dus naar het perron gesneld
om daar een hele groep gefrustreerde medereizigers de paaldans te zien
uitvoeren.
Uren later zit ik weer in de auto.
Dat de huidige
treinreiziger nog niet de palen uit de grond heeft gesleurd, de (efficiënte)bestuurders
van de NS lichamelijk mishandeld, de kaartjesautomaten in brand heeft gestoken
is mij een wonder.
De omslag van klant reiziger naar veevervoer is gelukt, opgeofferd aan de afgod
Efficiëntie.