Denkworm =Het schaats syndroom=

Een ziekte die zich bij een paar graden vorst in Nederland met volle kracht de hersenen van de grijze burgermuizen aantast. Er ligt nog amper een centimeter ijs op het water en de schaatsen kunnen niet meer aangedragen worden. De bekende soepmaker kan het niet laten ons eraan te herinneren dat die smakeloze veel te zoute groene rotzooi, geluk makend is na het schaatsen.

Dan worden  de 11 stedentocht oudjes die ooit op klompen ,getooid met een lange jaeger onderbroek zich  de ballen van het lijf lieten bevriezen, vertellen hoe het allemaal vroeger was.
Toen zij op houten schaatsen met krantenpapier op de borst 200 en nog wat kilometer op de schaats aflegden.. Ja het was koud; Ja de wind stond tegen en Ja het was afzien.

De weermannen die over elkaar heen rollen om uit te leggen dat we een strenge vorstperiode gaan krijgen en dat het misschien (let wel) misschien schaatsweer gaat worden.
Dat –misschien – wordt allengs niet meer gehoord. Hup de schaatsen uit het vet of effe met Vim de roest eraf schrapen. Want het moet. Je kunt er niet omheen, als er ijs is moet er geschaatst worden. Dit als een soort ritueel om de weergoden tevreden te stellen zullen we maar zeggen.

De radio braakt goede tips uit. Polsbeschermers voor het vallen op het harde ijs. Beter nog een ijshockey outfit aantrekken want dan kun je er echt tegen. Waarom niet als een Michelin mannetje het ijs op. Kun je ook niet meer verdrinken als je door het ijs valt.

Intussen zijn veel ijsverenigingen in de strijd om als eerste een ijsbaan gereed te hebben. Hele nachten met een druppelaar bezig. En maar hopen de eerste te zijn voor het beroemde natuurijs. Inzetten van een heli om de sneeuw van de baan te blazen, kan het nog gekker. Niet te vergeten de kom je ook eens op de buis. Natuurijs als sprookje…

En waar op open water natuurijs ontstaat moeten en zullen een aantal waaghalzen erop moeten. Want dat is pas het (echte ) schaatsen. Je mag toch zelf uitmaken waar je schaatst?
 De hulpdiensten kunnen dan weer uitrukken om de roekeloze schaatsidioten van het dunne ijs te halen. Daarbij  eigen leven en goed in de waagschaal voor deze idioten moeten leggen. En als klap op de vuurpijl dat u en ik aan deze verdwazing mee mogen betalen.

 

Het schouwspel bij het ijspret heeft verschillende beelden. De verzameling schoenen bij de houten banken.Veel lijkend op een openbare moskee waar de ijsaanbidders zich gereed maken voor het glijden.
Allemaal  tijdelijk sportieve burgers die je op kruishoogte aankijken bij het aanbinden van het palet van schaatsen. Eerst het onhandige geklun op de bekende gladde rubber  matten. Matten waar al snel de eerste slachtoffers een modderig achterwerk oplopen.
Eenmaal op het ijs wordt je geconfronteerd met, in strak lycra getooide, ruime billen- en dijenpartijen. Dat alles op een stel hoge noren doet denken aan het bekende olifanten ballet van Walt Disney.

Toch blijft het aandoenlijkst het grote aantal eerste jaar schaatsers. De doorzetters, de huilers, de woedende dwergen die  begeleid door ouders het (Genot) van het schaatsen mogen proeven. Als echte Nederlanders voor de toekomst in dit koude ritueel worden ingevoerd. Rode natte neuzen en konen. Warme chocola na het huilen van frustratie. Dat ook dan weer voor de prijs van twee hele liter flessen.

 

Geef mij maar een paar hockey schaatsen want die zwikkende enkels kunnen het anders niet aan..

Hoe zit het nou met de doping van onze schaatsvedetten?.....