Het steekspel om het verblijf van Mauro is een tragedie geworden. Emoties, emoties en een totaal gebrek aan een rechte rug. Leden van de tweede kamer die gekozen zijn om de algemene belangen van 16 miljoen Nederlanders te behartigen die zich 5 dagen lang bezig houden met een specifiek geval.
Dit terwijl in eigen land de problemen toch enige aandacht vragen. Al is het maar te noemen de Griek die uit de bocht dreigt te gaan. De werkeloosheid die met rasse stappen toeneemt en nog een hele reeks zaken die ons allen aangaan.
Tijd gebruiken voor een door de media opgeblazen geval dat zijn oorzaak heeft in het verleden, maar door het toentertijd gedogen nu aardig uit de hand gaat lopen. Het CDA is door de actie op zijn gezicht gegaan. Kool en Geit sparen in het politieke midden heeft nu geen zin. De hete aardappel door de eigen achterban en interne dissidenten veroorzaakt kan niet meer in de schoot van een andere partij worden geworpen.
Terug naar M. een pleeg gezin heeft hij. We vergeten dat zijn moeder nog steeds leeft in zijn Vaderland, iemand die om haar mening in deze heeft gevraagd? Dat is dus niet meer van toepassing schijnbaar. De mantel van de emotie overstemt alles blijkbaar. Of wordt hier getracht de 8 jaren regel voor meerderjarige asielzoekers te halen waarvan in de politiek spraken is?
Schrijnend is het dat deze jongeman halve beloftes zijn gedaan en hij tot op heden niet weet waar hij aan toe is. En als hij zijn scholen niet haalt weer in dezelfde ongewisheid komt te zitten. Maar dan zijn we weer jaren verder en alle politici in de deze dans allengs vergeten wie M. is.
Het is nu nog wachten op Mauro 2,3, en alle anderen die met dit precedent in de zak weer een extra opening tot procederen gaan krijgen. Zachte heelmeesters…stinkende..
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten