Wees geworden

Naar de crematie van wijlen mijn moeder en als eerste achter de begrafeniswagen lopend besef ik dat ik een wees ben geworden.
Beide ouders zijn naar het eeuwige oosten vertrokken dus, quod erat, zonder beide ouders met gevolg tot wees geworden.
De generatie van mijn ouders geboren voor de oorlog/ in de oorlog jappenkamp en 8 jaar in Hare Majesteits leger gemobiliseerd zijn, volwassen geworden en daarna niets anders gedaan dan weer opbouwen en hard werken ten koste van alles. Pa die 70 en meer uren aan de besognes van Nederland in het buitenland zat te behartigen en ma die in vreemde landen voor ons natje en droogje moest zorgen. 10 verhuizingen meegemaakt en evenveel scholen bezocht.
We spreken jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Waar als onderdeel van de Buitenlandse dienst het bezoeken van cocktailparty’s in lange jurk en smoking dan wel rokkostuum meerdere malen per week deel uit maakte van het gewone werk. Ja glamour maar wel gaan ook als je helemaal geen zin hebt. En altijd nette conversaties houden zelfs met bijvoorbeeld de over het algemeen over het alcohol limiet zijnde sovjet russen die het vooral om te doen was om alle geheimen aan de andere kant van het ijzeren gordijn te doorgronden.
Wij kinderen intussen thuis met een diensmesje van ongeveer 17 jaar achterlatend. Terugkijkend kan ik een betere omschrijving geven van mijn ouders in gala tenue dan in casual.
Ma had er na 83 jaar ,genoeg van, moe van het leven in het algemeen. Had in de afgelopen weken alle familie op bezoek gehad en iedereen gesproken. Daarna besloten dat het genoeg was en geestelijk de knop omgedraaid. Niets meer eten niets meer drinken en geen contact mogelijk. Het kon een hele tijd duren zei de dienstdoende arts gezien het lichaam voor haar leeftijd nog jaren meekon.
Wat deze echter niet wist is dat ma 5 jaren op kosten van de Japanse keizer in een kamp had doorgebracht en in die tijd ook jonge mensen de strijd heeft zien opgeven. Its all in the mind had zij in het verleden meerdere malen verteld.
Eind vorige week kreeg ik het gevoel dat ik haar in de ochtend moest bezoeken. Meestal ging ik in de middag maar deze dag had ik de drang om in de ochtend te gaan. Ma was in een staat geraakt waarin langzamerhand het einde nadert. Aangekomen verzeker ik haar dat ik tot het einde bij haar zal zijn. Dan zit je naast je moeder tot haar hand begint koud te worden en haar ademhaling langzaam afneemt. Dan zie je de laatste blik op je gericht en het ademen stopt. Stilte. Onwillekeurig heb je, je adem ingehouden. Er komt niets meer. Nooit meer. Ik sluit haar luikende ogen en ben opeens alleen.
Arts geroepen.Er moet gebeld worden om de familie in den verre in te lichten.Intussen komt de arts zijn wettelijk verplichtingen verrichten, een beetje onwezenlijk.
De weg naar huis in een stralende zon doet je beseffen dat voor je moeder dit niet meer relevant is. Memento mori in het latijn.
Toepasselijker zou zijn Memento Vitae. Overdenk het leven, te mooi en te kort om er slordig mee om te gaan….