Huis van mijn moeder leeggehaald

Het hoort erbij. Na een aantal jaren alleen te hebben geleefd in de flat is na een val de weg naar het verzorgingstehuis in het verschiet gekomen. Uiteindelijk heeft de een tweede val en een lichte dementie de stap sneller laten plaatsvinden. Na 12 maanden gewacht te hebben of er nog een mogelijkheid voor een terugkeer zou zijn, toch maar niet. Ma is niet meer bewust van het feit dat zij nog een ander huis had. De natuur is zacht met het wegnemen van zaken. Nu is zij naar haar zeggen gelukkig. Ze doen veel voor haar en ze houden haar bezig. Dus aan het kroost tijd om 70 jaar geschiedenis op te ruimen. Dan blijkt weer eens dat het verblijf in een kamp op kosten van de Keizerlijk Japanse overheid toch wat hebben nagelaten. Er zijn in alle jaren geen kleren weggegooid. Alles gestoomd en verpakt in kasten en in plastic zakken. 50 zakken kleren die gelukkig nog voor anderen bruikbaar zullen zijn. 30 kilo suiker, waarvan sommige zakjes door de vochtigheid tot een klomp zijn geworden en deels door de muizen tot maaltijd zijn geworden. 60 rollen WC papier en niet te spreken over de 200 stukken zeep. Je weet maar nooit het kon opnieuw gebeuren dat men zonder kon komen te staan. Dan ga je bij jezelf na dat je regelmatig in de eigen voorraadkast kijkt of er wel voldoende eten is voor een maand. Met de paplepel erin gegoten.
In de kasten komen allerlei zaken naar boven die je zelf of weggestopt dan wel vergeten bent tegen. De brief aan je ouders vanuit Nederland waar je het over je vriendin hebt. Al lang geleden achter je gelaten. De beschrijving van een bezoek met deze vriendin aan je Franse overgrootmoeder. Op zijn Frans werd zij Meme genoemd. In de reeks Maman, Mimi de grootmoeder en Meme de overgrootmoeder. Een struise dame, altijd naar Chanel ruikend, en een beetje rouge op de wangen en al was ze ruim in de 90 wist nog alles van de Gaulle en la France. Dus met mijn vriendin uit de 60er jaren bij haar op bezoek. De vriendin vergaand bedekt met make-up want eyeliner werd indertijd met een plamuurmes rond de ogen gesmeerd. Alle zangeressen deden dat namelijk ook. Een week na het bezoek belde ik Meme op om haar oordeel van het bezoek te vernemen. De woorden waren kort en krachtig. In het Frans werd even medegedeeld= trop de make up= ofwel teveel make up. En daarbij de uitleg dat ik ook maar moest zien hoe het eruitzag zonder. Ga zwemmen was het advies kom je er zelf wel achter. Hoe het verder is gegaan kan men wellicht raden.
Dan weer je oude rapporten met de aantekeningen van de leraar dan jonglief echt veel beter kon… Documenten om diep te begraven. Want we willen toch niet dat zoonlief anno 2010 en dus niet ver van de boom gevallen, je ermee gaat confronteren. Veel papier van uitnodigingen voor gala’s banketten in ambassades, bezoeken aan marineschepen. Foto’s van Ma als mooie vrouw in lange gewaden..Glacé handschoenen tot aan de elleboog. Pa in smoking of rokkostuum met een sigaret in de hand. Foto’s van jezelf vanaf de luier tot en met je diensttijd en niet te vergeten je gewezen verloofde en nog steeds je metgezel. Alas de tijd vergaat snel waar is die rijkbesnorde jonge leeuw staande op een tank die de wereld zou gaan veroveren gebleven…
Dan merk je dat bij elk stuk meubel, snuisterij, glaswerk de herinneringen naar boven komen. Goede en minder leuke momenten. Je komt ook weer andere zaken tegen waarvan je een vermoeden had, maar voor les enfants verborgen diende te blijven. De strijd met broers en zusters, families die uit elkaar vielen. Avontuurtjes wie weet.
Verzamelingen van encyclopedieën over muziek, schilders, schepen, muziek, Italiaanse kunst. Bij elkaar genoeg hout voor een klein bos. Vraag is dan hoe vaak is erin gekeken. Stonden wel leuk in de boekenkasten. Kennis per meter. Bella figura per strekkende meter.Gelukkig vandaag op afstand van een toets makkelijker te benaderen..Nu in papier vergeelt niets meer waard.
Dan de meubels. Met de andere familieleden een lijst gevonden waar aangegeven is wie wat mag hebben. Maar ja intussen zelf Abraham gezien ben jezelf al aan het opruimen want als babyboomer hebben we alles al in veelvoud. De paar goede stukken gaan natuurlijk mee omdat daar ook de geschiedenis terug te halen valt.In de kelder de gehele kledingkast van Pa. Pakken in veelvoud jasjes in de meest moderne kleuren. Stretch dassen per dozijn. Hoedjes in alle vormen. Jassen rokkostuums truien etc alles kleurig gestoomd en verpakt. Jammer maar allemaal te klein.
Van Pa is nog maar weinig te vinden al is hij nog maar een jaar of 6 geleden het eeuwig oosten ingegaan. Ma had na zijn overlijden alle foto’s in het huis doen verdwijnen en op een helder moment losgelaten dat zij blij was dat Pa de pijp aan Maarten had gegeven. Victoriaanse man, pater familias tot in de voegen. Zijn wil was wet en vrouwen waren bedoeld als mooie accessoires, kinderjuffrouw en huishoudster. 10 jaar ouder dan Ma. Ontmoet tijdens de bevrijding van het jappenkamp gaat het verhaal. Trotse man die al 6 jaar oorlog als soldaat in het Engelse en later Knil leger had meegemaakt.
Foto albums een meter hoog. Maar niemand die de namen erbij zet met gevolg dat je naar mensen staart die geen naam hebben maar die voor mijn ouder iets hebben moeten betekenen. Dus de komende weken Ma beetje bij beetje foto’s laten zien en hopen dat er namen bij zijn.
Wat dan het meest wrange is, is dat men vandaag aan de dag goede meubels, tapijten, bestek, huisraad niet aan de straatstenen kwijt raakt. De recycling winkel komt even kijken en laat je ontdaan achter omdat het voor hun niet interessant is. Het winkelend publiek wenst moderne meubels.Zelfs, het voor niets aanbieden op Markplaats.nl geeft geen enkele reactie.
We zijn met ons allen blijkbaar te rijk geworden. Arm is een utopie geworden. We kunnen zielig doen over de arme mensen in andere landen terwijl we hier bijna verdrinken in goederen. Er zit dan niets anders op om het geheel naar de afvalverwerking te brengen. Brengt het gelukkig nog stroom op. Je moet er dan wel per kuub ook nog voor betalen. En die mooie toeslag die bij nieuwkoop van witgoederen betaald moest worden kun je ook naar fluiten. Niemand die je uit kan leggen waar deze gebleven is en waar je deze terugkrijgt. En dan met z’n allen vreemd vinden dat de ijskasten in de natuur worden gedumpt.
Scheelt je wel direct minstens 5 euris…
Dit geeft je wel te denken of je dit circus kinderen toewenst. Langzamerhand imploderen met de goederen is dan het beste devies. Terug naar af naar van wat echt nodig is en vooral wat herinneringen zijn met een verhaal en namen behouden. Correspondenties aan derden na 5 jaar vernietigen want wat hebben ze straks aan en klachtbrief aan een overheid..
En moe dat je bij de opruiming wordt. Niet alleen maar fysiek maar ook geestelijk. En 30 jaar stof in een door de thuiszorg schoongehouden flat is je dan in alle hoeken en op kasten tegemoet gekomen. Een waar woord, tot stof zult u terugkeren en zo te zien begint dat al lang voor je op de startbaan staat.
PS Dochter lief kan maar niet genoeg krijgen van de jaren 60 jurkjes, shirts en bolero’s. Super modern en ze passen ook nog. L’histoire se repete als je maar lang genoeg meegaat……
Als alles over is, smaakt thuis het glas wijn heerlijk.Weer een bladzijde in het verhaal verder.