Expect the unexpect

Van de week heb ik de crematie mogen bijwonen van een goede vriend van mij. Net in de 60 en na een kort ziektebed heen gegaan.
Ongeveer 9 weken geleden werd ik door zijn oudste zoon gebeld met de mededeling dat zijn vader erg ziek was en het goed zou zijn hem in het weekend te bezoeken. Als je zo een verzoek hebt moet even al het andere wijken. Dus zondag bij hem op bezoek, een huis vol met vrienden en kennissen. Toch de tijd gevonden om onder vier ogen met hem te spreken. Ging het om maanden of weken, was mijn vraag. Als je meer dan 25 jaren teruggaat kun je alle conventies naast je neer leggen en naar het middelpunt gaan. De verwachting was 8 weken. Een hersenstumor had zich geopenbaard door steeds meer moeilijk te kunnen praten. Een bezoek aan de specialist was duidelijk geweest.=We kunnen niets meer voor u doen= Van de ene dag op de andere gaan alle plannen en wensen de deur uit.
Dan worden gezin, familie en vrienden pas echt belangrijk. In zijn ogen kon ik onzekerheid lezen. Vooral de weg naar het einde. Weten dat al je vermogens je stap voor stap worden afgenomen. Om te beginnen met het proeven en smaken. Vooral voor een gourmet is dit een regelrechte ramp. Daarna steeds minder zinnen kunnen bouwen en tot slot een coma…
We hebben toen afscheid genomen wetend dat er geen tweede kans zou zijn elkaar bij leven te zien.
Dappere man precies 8 weken later is hij in het bijzijn van al zijn kinderen en familie het eeuwige oosten ingegaan.
De crematie was in het Rotterdamse. In de spits met een stoet door het verkeer. Tussen laten- ho maar- ritsen voor een ander weggelegd. Binnen de kortste keren is de stoet uiteengevallen en iedereen moet maar op eigen gelegenheid de weg zien te vinden.
Niet lullen maar poetsen is het devies in het Rotterdamse crematorium. Het gegeven slot was precies 15 minuten omdat de volgende al stond te wachten. File in het crematorium ook daar.
Daarna een diner waar prettige herinneringen opgehaald worden en naarmate de wijn vloeit, een gourmet waardig, worden banden weer aangehaald, beloftes voor de komende maanden aangegaan. Met een goed gevoel huiswaarts, morgen komt het gat wel, nu even niet.
De rouwkaart had als titel =Expect the unexpected=, om over na te denken ,een waardig -memento mori-

A revoir Fried