JAN WOLTERS CHAPEAU

Als jongeling in een gereformeerd tehuis heb ik in het geheim de boeken met de gele kaft gelezen, bladzijden omdat het boek vanzelf openviel op de smeuïge passages. Smullen van wat verboden en zeker niet mocht…
Ik Jan Wolters het pubers paradijs. Ik heb met je mee geleefd, gedroomd van wat kon terwijl ik gesloten was in de streng gereformeerde kerker met twee keer naar de kerk op zondag. Nu jaren later pleng ik een traan om je sterven. De beduimelde bladzijden met de sappige anekdoten die indertijd iets van het verborgen verlangen van de puber weergaven, Bedankt.Nu jaren later huil ik om je sterven niet omdat ik een verlate romanticus ben met twee kinderen. Maar omdat la recherche du tempus perdu een verspeelde tijdsverspilling is. Maar die dank zij jou weer opeens terug komt. Goethe had gelijk Das war damals und komt nie wieder. Dank voor de reis in de fantasie van wat wel en niet kon. Dank voor je tegendraadheid. We zijn intussen allemaal nette burgers geworden met alles wat erbij hoort.
Die beduimelde bladzijden blijven mij dierbaar, want dat is mijn jeugd inmiddels lang geleden,

A dieu mon amis, au revoir