Denkworm=Voorjaar anders=

Vergeet de langere dagen, de zingende vogels, de zomertijd,  de kalender en meer van deze ingeprente voorjaar-aankondigers. Stellen helemaal niets voor. Zijn enkel als zoethoudertjes bedoeld en gebed in oude volksgeloven.

Er is maar een echte aankondiger. Dat is de natuur aanpassende mens. Deze is de echte aankondiger van de lente. Houdt zich vanaf ongeveer november rustig. Zijn werktuigen in donkere schuren en kelders verborgen..

Maar dan opeens is het er. Eerst in de vorm van een kort hard gekuch in de wijk. Meerdere keren tevergeefs. En dan opeens, ja hoor, het mag beginnen. Een luid gezoem als van duizende  bijen laat zich in de verte horen. Het vespreidt zich als een pandemie razendsnel over wijken en steden. De homo gramina metentis (de  mens grasmaaier) is er weer. Daarmee is het voorjaar in volle luister weer in den lande.
Dan is het duidelijk, de komende maanden zullen wij op dit geluid in de avonduren en op zaterdagen getracteerd worden. Want al die stukjes gras moeten gekoesterd worden en tot een grassig biljartlaken bijgehouden worden.
Voorjaar…

denkworm =oude leeuwen en roeien=

Onlangs een oude liefde weer opgepakt. Kennis van mij ruim in de zestig was weer begonnen met roeien en was daarover enthousiast. Nu woon ik aan den Ijssel en kreeg de kriebels bij het zien van roeiers op het water. Woord bij daad gezet en lid geworden van een roei vereniging. In de vorige eeuw had ik de nodige roei-ervaring opgedaan met verschillende soorten boten en daarbij voel ik mij kiplekker dus het moest ervan komen. Een proef in een boot ging naar eigen mening al heel goed dus het feest moest maar beginnen. In mijn overmoed heb ik mij in dezelfde week ingeschreven voor een Mosterdtocht van Doetinchem naar Doesburg en retour. Vroeger was dat appeltje eitje, paar uur roeien, waar hebben we het over. De dag begon met regen. Maar wie maalt erom. De sfeer was als vanouds, roeien verbindt. Er deden deze dag meer dan 20 boten mee van vier verenigingen, dus het was gezellig. Geholpen met de boten op water te krijgen. Dan werd het voor de ploeg waar ik was ingedeeld tijd om de tocht te beginnen. De ploeg samengesteld met allemaal meer ervaren oude en jonge rotten, dus daaraan kon het niet aan liggen.
Vrolijk aan boord gestapt de voetsteunen versteld en alles gereed voor de dag. Het bijkomende feit dat de huidige roeispanen van composiet zijn gemaakt zou betekenen minder blaren.
Het eerste uur van de vier urende tocht werden met een snelle slag afgelegd.Mooi landschap om ons heen en rustig vaarwater zonder gemotoriseerd verkeer. De slag was goed te volgen en we schoten goed op. Halverwege de afstand begin ik te ontdekken dat op latere leeftijd de gluteus maximus (de bilpartij) van weleer inmiddels gelslonken is en hoegenaamd geen demping voor het houten bankje geeft. Op den duur gaat dat vervelen, maar het roeien vergoed veel. Maar na een tijd verlies je van het ongemak de focus op het roeien en dat wordt er dan niet beter op. Dan komen we in de richting van de meent in Doesburg en mijn dijspieren beginnen met elke slag te protesteren. Maar we zijn er bijna dus doorzetten en niet klagen. Bij het uit de boot stappen voelen mijn benen als lood aan. Gelukkig kan er gerust worden. De tocht terug lokt niet echt. Gelukkig heeft een van de oudere roeiers vanaf een andere boot gezien dat mijn techniek te wensen overliet. Het aangegeven dat na 35 jaar niet geroeid te hebben aan een tocht van 24 kilometer mee doe wordt met stijgende verbazing ontvangen. En ik moet toegeven mijn conditie kennis en ervaring enigszins overschat te hebben. Er werd mij dan op de kade een wenk gegeven om toch maar weer  met de techniek te beginnen. De minder goede techniek is vervelend maar dat wordt opgelost. Ik krijg een andere plaats vooraan bij de boeg aangewezen. Dat heeft als voordeel dat als je verkeerd water schept de andere roeiers relatief niet stoort. De tocht terug wordt tot een geheel afzien. Ik moet tot mijn schade en schande ontdekken dat er in het lichaam nog heel andere spieren zijn die blijkens alleen voor het roeien gebruikt worden. Dat was ik even vergeten in de mist van het verleden. Daar helpt geen regelmatig fietsen dan wel zwemmen aan. Kort en krachtig ik haal het botenhuis letterlijk op mijn tandvlees. De vlonder bij het aanleggen wordt voor mij een plezier op zich. Van Mosterdtocht naar monstertocht. Mijn been en bilspieren zijn ruim verzuurd en ik wordt voor elke stap gestraft. Thuis aangekomen ben ik moe en afgedraaid. En dan is het afwachten op de spierpijn de dag erna. Dat valt gelukkig erg mee. Het enige dat ik de dagen erna eraan heb overgehouden is een zeer pijnlijke bilpartij en een aangetast ego. Een harde les.
Wel zal ik deze week mij aanmelden als beginner om gewoon van onderen het roeien op een juiste manier opnieuw te leren. Intussen begrepen hebben dat ik niet meer de jongste ben en inmiddels in de klasse van =vecchio leone= ben beland. Net als bij oude leeuwen nog steeds een grote bek en regelmatig onvoorzichtig.
De Moraal.
Begin opnieuw, want ervaringen uit het verleden geven geen garantie voor het heden