Er komt een moment dat je merkt dat de verhouding met je vader niet langer in stand kan blijven. De pater familias staat je vrijheid in de weg en bovendien stroken de idee over wereld en mensheid niet meer met elkaar. Er werd, als middel, door mijn vader nog een poging gedaan om samen een zeiltocht op de middellandse zee te maken. In de buurt van Porto Ercole (Italië middellandse zee), in het verleden een van de waterplaatsen van de Oranjes. Daar had een vriend van pa een zeilboot van een meter of 14 gekocht. Gezien dat pa van zeilen afwist werden we uitgenodigd om dit wonder der wind techniek te komen bewonderen. Dus wij naar Porto Ercole. Mijn gevoelens waren gemengd. Als 16 jarige had ik meer zin om tijdens mijn vakantie gewoon aan het strand te liggen zonnen en zeker niet in een gezelschap van volwassenen, en bovendien vreemden, te vertoeven. Aangekomen werden wij bij het schip hartelijk ontvangen door de trotse eigenaar. Van buiten een mooi schip. Geheel van hout met een mahonie dek en glimmende koperen tuig onderdelen, grote Italiaanse vlag op het achterdek en aan bord een groepje mannen en vrouwen van middelbare leeftijd. Allen bruin omdat de gemiddelde Italiaan over het algemeen reeds over een geoliede huid beschikt om snel bruin te worden. Dat gold dan weer niet voor mijn lichte huid die elke zomer mee mocht maken minstens een keer verbrand te raken. De aanwezige dames, Romeinse van een redelijke ruim middenrif voorziene matrones, waren allen van weinig onthullende bikini’s voorzien. Ruime borstpartijen waren mij ten deel. Ware het niet dat deze wulpse dames allemaal in de leeftijd van mijn moeder waren. Het ruime vlees aanbod had voor mij niet echt aantrekkelijkheid. De heren als het betaamt in witte lange broek dan wel fleurige bermuda shorts. En niet te vergeten de touwschoenen die verplicht zijn op een houten schip. De aankleding binnen was allemaal mooi hout in verschillende soorten. Alles glimmend van de lak en niet te vergeten ruime kussens op de banken. Kussens met een trosmotief afgewerkt en alles op maat met de hand gemaakt, was de mededeling van de trotse eigenaar. Gezien het de bedoeling was het ruime sop op te gaan moest mijn vader een en ander vooraf opnemen en controleren. Dus vanaf de zeilen tot het motorluik, de lieren en de tuigage werd alles door mijn vader zonder commentaar opgenomen. Wel zei pa tussen de bedrijven door –dit bootje heeft al een paar wereldreizen achter de kiezen. Mooi maar meer voor de bella figura- Dit laatste was de spreuk die in Italië tot op de dag van vandaag nog steeds van toepassing is. Je beter voor doen dan je bent en zoveel mogelijk bling bling. In de reeks van bontjassen in de winter, alfa Romeo voor de deur, beter nog de nieuwste Lancia, de zo groot mogelijke tv in de zitkamer en de nieuwste mode aan. Dat velen in grotten in de omgeving van Rome woonden was bijzaak. Als je maar goed voor de dag komt. Intussen waren de aanwezige dames aan het smeren gegaan. Want in de zon moet er gesmeerd worden. Zijden sjaal om de haren te sparen en smeren maar. De zonnebril even afdoen om het gezicht in de olie en vetten te zetten. De laatste om de zonne-rimpels op een afstand te houden. In veel gevallen een aan het voortschrijden van de jaren verloren strijd. Er moest voor vertrek nog even een glas sjampa worden genuttigd. Voor mij weer eens een gelegenheid om rustig mee te doen. Een van ruime rondingen voorziene vrouwelijke gast had het blijkbaar op mij voorzien. Ik mocht mee helpen in het kombuis. Nou zijn kombuizen op zeilschepen nou net een van de kleinste ruimtes. Van helpen kwam er maar betrekkelijk weinig, de ruimte gaf enkel de mogelijkheid om een soort limbo dansen uit te voeren om de spullen gereed te maken. En telkens werd mij een ruime borstwering tegen de rug dan wel in de nek gewreven. Sorry sorry met een guitig lachje. Op 16 jarige leeftijd komen grote borsten in een strakke bikini met twee harde torpedo’s van tepels over het algemeen enigszins bedreigend over. Wat men noemt, teveel van het goede is ook niet lekker. Maar dan komt je opvoeding boven drijven. Netjes en rustig blijven en niet vergeten een gentleman blijven. Stif upper lip zou mijn moeder het omschrijven. De haven uit en de zeilen omhoog, dat ging allemaal goed. Al klaagden sommige mannelijke gasten voor het feit dat de harde sisal lijnen pijn aan de handjes gaven. Dat werd als snel door een nieuwe fles champagne weggewuifd. De tocht ging vanuit de haven richting het eilanden tegenover het Koninklijke vakantiehuis en de bedoeling was dit al zeilend te ronden. Een rustige wind en het gezelschap werd al landelijker door de drank en zon combinatie. Mijn vader gebombardeerd tot stuurman en kapitein, bleef rustig nuchter want bij zeilen moest je de kop erbij houden, zeker met een groep onervaren gasten en niet te vergeten de eigenaar van het schip. Deze bleef maar uitventen hoe fantastisch het schip was en wat hij door keihard onderhandelen ervoor had betaald. Het werd een redelijk leuk uitje al klonk er regelmatig een wat bonkerig geluid bij het overstag gaan. Moe en voldaan werd er aangelegd en de gehele groep begaf zich naar het restaurant op de kade om zich aan fritto misto en andere visgerechten tegoed te doen, alles weer begeleid met witte wijn. Daar bleek dat, i giovani, de jongeren, ook van de partij waren. Een viertal bestaande uit drie Romeinse schonen in de aantrekkelijke leeftijd, en een jongeman die een stuk ouder leek dan ik. Het groepje deed verplicht mee met de maaltijd. Tijdens de maaltijd riep de Kombuisdame naar haar dochter dat zij mij mee moest nemen als ze gingen stappen. Welk een verlossing uit de treurigheid die ik voor de zaterdagavond verwachtte. S ’avonds tegen tienen reed er een oud model Mercedes de kade op met als inhoud de voor het uitgaan uitgedoste schonen. Gelukkig had ik een voor die tijd super cool kanten overhemd en een strakke flair broek aan met zwarte instappers. Anders kon je het gewoon schudden bij het Beau Monde. Het overhemd had ik op aanraden van een vriend aangeschaft op de corso Vittorio in Rome. De hemdwinkel staat er vandaag nog steeds. Eén pijpenla van een winkeltje met schappen met overhemden tot aan het plafond. Verkopers waren in die tijd een tweetal jonge homo’s die precies konden aangeven welke maten van overhemden zouden passen en de beste kleuren. 25 jaar later bezocht ik de winkel weer. Schetst mijn verbazing dat de beide heren er nog steeds zijn. Nu een heel stuk grijzer en kaler. Echte liefde vergaat niet. Terug naar Ercole. Half elf kon het beginnen.. Met veel getoeter werd ik in het binnenste van de zwarte Mercedes tussen twee jonge vrouwen gestouwd. De dancing lag aan de kust op een twintig minuten rijden. Rijden langs een kust met van die lekkere diepe afgronden tot aan de zee. Aangekomen bleek de Dancing op een rotsplateau met meerdere verdiepingen te zijn gebouwd. Schitterend uitzicht op zee. De naam ben ik vergeten. Niet te verbazen omdat ik van het een naar het andere moment in een geurend muzikaal perfect paradijs van mensen terecht kwam. Top muziek afgewisseld met life gitaarmuziek, Prosecco naar keuze en voldoende parfum in de lucht om high te worden. Al het aanwezige vrouwelijk schoon in luchtige zomerjurken die de fantasie weinig te wensen over lieten. Mij vrienden waren inmiddels het feestgedruis ingestort en uit het oog verloren. Who cares . Voelde me even als een vis die naar lucht zit te happen. De koele Prosecco die op dienbladen regelmatig langskwam zetten, hielp het moment te overwinnen. Inmiddels was ik in gesprek geraakt met een blonde Zweedse. Beetje Engels spreken heeft ook nog zijn voordelen. Dus na koetjes kalfjes de dansvloer op. Van snelle pop naar vierkante centimeter schuifelen en terug. Mijn blonde schone was in tussen erg romantisch geworden. De in mijn oor gefluisterde mogelijkheden voor de verdere avond waren niet van de lucht. Gelukkig waren op de lagere plekken van de Dancing voldoende mogelijkheden om deels aan de wensen tegemoet te komen. Het kon voor mij niet meer stuk. Dat zijn nou van die momenten dat je echt niet van anderen afhankelijk wilt zijn. Ja hoor, mijn vrienden hadden mij uiteindelijk gevonden. We moesten terug. De vader van de Kombuis dochter en eigenaar van de Mercedes had aan de jongeman die reed op straffe van openbare castratie aangegeven dat om drie uur uiterlijk we weer allemaal op de kade in Ercole aanwezig dienden te zijn. Dus tijd om afscheid te nemen van mijn Zweedse. Beloftes van ,we meet again, tot morgen avond en meer van die minder koosjere zinnen Bye Bye en weer in de auto terug. Half vier in de ochtend mijn bed opgezocht en als een blok ingeslapen. Porto Ercole en de dancing heb ik toen niet meer mogen bezoeken. We moesten terug naar huis. Een week later verneem ik van mijn vader dat op aanraden van hem de booteigenaar een controle op een werf had laten uitvoeren. Daar bleek dat de kiel en de daarbij horen kielbouten voor 60 % doorgeroest waren. Bovendien dat het een wonder was dat de kiel niet bij het overstag gaan gewoon was afgebroken met alle gevolgen van dien. Mijn verhouding met Pa was er intussen niet veel beter op geworden. Voor het einde van de zomervakantie stond er ineens een hutkoffer in de gang. Daarbij de mededeling dat mijn ouders in goed overleg hadden besloten mij naar een Internaat in het Vaderland te zenden. Daar kon naar men zei veel gesport worden en ook mijn eindexamen onder strikte begeleiding behaald worden. Dit oord van (vertier) bevond zich in de provincie Groningen en wel daar nog een dieseltreinrit verder richting grens. Hoogezand Sappemeer. (High S….)
Posts
